καινούριοι τσακωμοί, καινούριες συμμαχίες

Τ' άλλα κοριτσάκια κοιτάζανε με γουρλωμένα μάτια και πνίγονταν στους αναστεναγμούς. Η μικρότερη Τζάκο και οι Μέντολα της δεύτερης γενιάς, που αρκούνταν στα κρεμμύδια και στις μαύρες ελιές που 'δινε για κολατσιό το μοναστήρι, παίρναν εκδίκηση μιλώντας για τα πλούτη που είχανε στο σπίτι και στα κτήματά τους. Αυτές που δεν είχανε ούτε σπίτι ούτε κτήματα, έβγαζαν στη φόρα τ' αριστοκρατικό συγγενολόι: το Λοχαγό Εκτελεστή που ήταν αδερφός της μαμάς, τη θεία βαρόνη που είχε κυνηγό με φτερά, τα ξαδέρφια του μπαμπά που είχαν πέντε φέουδα, το ένα δίπλα στ' άλλο, στην επαρχία του Καλτατζιρόνε. Κάθε γιορτή, κάθε Πρωτοχρονιά, καθώς η μικρή Ιζαμπέλα έπαιρνε κι άλλα πιο ακριβά δώρα - έναν ασημένιο εσταυρωμένο, ένα ροζάριο με χρυσά δοξαπατρί, ένα βιβλίο της θείας λειτουργίας δεμένο σε ταρταρούγα για να μάθει να διαβάζει- ξεσπούσαν καινούριοι μικροί πόλεμοι, καινούριοι τσακωμοί, καινούριες συμμαχίες, που φτιάχνονταν ή χαλούσαν από κάνα γλύκισμα ή μια εικονίτσα που δόθηκε ή δε δόθηκε. Έβλεπες ματάκια που έλαμπαν κιόλας από πλεονεξία ή ζήλεια, προσωπάκια ξαναμμένα, κλαψουρίσματα, που πήγαιναν μετά να ξεσπάσουν στ' αφτιά των μαμάδων τους στο εντευκτήριο. Ανάμεσα σ' όλες αυτές τις πιτσιρίκες, σ' όλες τις οικογένειες, είχε μπει το ίδιο διαβολάκι που είχε σπείρει ο μάστρο-ντόν-Τζεζουάλντο και ανάμεσα στους μεγάλους και σ' όλο το χωριό. Δεν ήξερες πια ποιος μπορούσε να ξοδέψει και ποιος όχι.

"Μαστρο-Ντόν-Τζεζουάλντο", Giovanni Varga, Gutenberg 1996 (μετάφραση Έφη Καλλιφατίδη)