βάζοντας τη σουλιώτικη φρουρά του να ταρακουνά το σπίτι

Ο Βύρων, περί τα μέσα του Ιανουαρίου είχε οπλίσει και ντύσει πεντακόσιους Σουλιώτες για να τους οδηγήσει ο ίδιος στην έφοδο για την κατάληψη του φρουρίου της Ναυπάκτου. Καθώς όμως η κακοκαιρία έκανε τους δρόμους αδιάβατους, η εκστρατεία χρειάστηκε να αναβληθεί. Ο Βύρων αδημονούσε: "Δεν ήρθα εδώ κυνηγώντας περιπέτειες, μα για να συμβάλω στην αναγέννηση ενός έθνους, που η εξαθλίωσή του κάνει πιο τιμητική τη φιλία που του δείχνουν". Πάσχιζε δραστήρια να συμφιλιώσει τα διάφορα κόμματα, να οργανώσει την κυβέρνηση, να προετοιμάσει το κάθε τι. Το βράδι, συγκεντρώνονταν στο δωμάτιο του συνταγματάρχη Στάνχωπ, που δεν έμεινε, άλλωστε, στο Μεσολόγγι, παρά ως την 21 Φεβρουαρίου. Μερικοί Γερμανοί αξιωματικοί, φιλέλληνες, έπαιζαν φλάουτο, ή τραγουδούσαν συνοδεύοντας το τραγούδι τους με κιθάρα. Ο Βύρων αγαπούσε αυτά τα "λίντερ". Είχε διάθεση χαμινιού, διασκέδαζε τρομάζοντας τον πυροβολητή Πέρρυ, που φοβότανε τους σεισμούς, βάζοντας τη σουλιώτικη φρουρά του να ταρακουνά το σπίτι ή να κυλά μπάλλες κανονιού μέσα σε βαρέλια, στην αποθήκη. Ο Πέρρυ, από τη δική του μεριά, διασκέδαζε τον μικρό φιλικό κύκλο, παρωδώντας τους σαιξπηρικούς ήρωες.

René Puaux, "Οι Τελευταίες Μέρες του Βύρωνος", Φέξη 1961 (μετάφραση Άρης Δικταίος)