Έτοιμα τα πουλιά, πανέτοιμα να ξαναχαθούν.
Μπορεί και να μετάνιωσε που είχε διανυκτερεύσει σαν Ιούδας στο παραλιακό μοτέλ, που είχε αγοράσει εισιτήριο για να δει την Παναγιά της σε μουσείο, που είχε χαμογελάσει με αποκρουστική ψευτιά, βγάζοντας τον εαυτό της φωτογραφίες με φόντο τη Σαλαμίνα. Γαντζωμένη στο πίσω κάθισμα παλλόταν με κάθε κίνηση του τιμονιού. Ο πόνος στο κορμί συνέχιζε οξύς, διαπεραστικός, ενοχλητικά σιωπηλός. Ζεστά δάκρυα έβρεχαν τις άκρες των βλεφάρων της, μούσκευαν οι νεανικές της παλάμες. Το ραδιόφωνο του βαν σφύριζε ένα ακαταλαβίστικο τραγούδι. Μοιρολόι έγινε στη σκέψη της. Η κάθε νότα κομήτης, ν’ ανοίγει τρύπες στο μυαλό της, να την κάνει να νιώθει θνητή.
Τρεμούλιαζαν τα καθίσματα με βία, ο δρόμος γνώριμος μα και ξένος, μύριζε λάστιχο απ’ τα φρένα, μπαρούτι απ’ τα παλιά.
Μαρία Α. Ιωάννου, «Η Γιγαντιαία Πτώση μιας Βλεφαρίδας», Γαβριηλίδης 2011
Μπορεί και να μετάνιωσε που είχε διανυκτερεύσει σαν Ιούδας στο παραλιακό μοτέλ, που είχε αγοράσει εισιτήριο για να δει την Παναγιά της σε μουσείο, που είχε χαμογελάσει με αποκρουστική ψευτιά, βγάζοντας τον εαυτό της φωτογραφίες με φόντο τη Σαλαμίνα. Γαντζωμένη στο πίσω κάθισμα παλλόταν με κάθε κίνηση του τιμονιού. Ο πόνος στο κορμί συνέχιζε οξύς, διαπεραστικός, ενοχλητικά σιωπηλός. Ζεστά δάκρυα έβρεχαν τις άκρες των βλεφάρων της, μούσκευαν οι νεανικές της παλάμες. Το ραδιόφωνο του βαν σφύριζε ένα ακαταλαβίστικο τραγούδι. Μοιρολόι έγινε στη σκέψη της. Η κάθε νότα κομήτης, ν’ ανοίγει τρύπες στο μυαλό της, να την κάνει να νιώθει θνητή.
Τρεμούλιαζαν τα καθίσματα με βία, ο δρόμος γνώριμος μα και ξένος, μύριζε λάστιχο απ’ τα φρένα, μπαρούτι απ’ τα παλιά.
Μαρία Α. Ιωάννου, «Η Γιγαντιαία Πτώση μιας Βλεφαρίδας», Γαβριηλίδης 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου