το θέμα της ώρας

Το προνόμιο της παιδικής ηλικίας: η ανεμπόδιστη κίνηση από τη μαγεία στο χυλό, από φρίκη χωρίς όρια στην εκρηκτική χαρά. Άλλα σύνορα δεν υπήρχαν πέρα από τις απαγορεύσεις και τους κανόνες, τα όρια ήταν σκιές, συχνά ακατανόητα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα, παραδείγματος χάρη, το θέμα της ώρας: πρέπει να έρχεσαι στην ώρα σου, σου πήραμε ρολόι, ξέρεις την ώρα. Εντούτοις, η ώρα δεν υπήρχε. Περιδιάβαζα ξέγνοιαστα στο πάρκο του νοσοκομείου, κοίταζα και χάζευα, ο χρόνος σταματούσε, κάτι μου θύμιζε ότι πεινούσα και να ο καυγάς.
Ο διαχωρισμός ανάμεσα στη φαντασία και αυτό που εθεωρείτο πραγματικότητα ήταν δύσκολος. Αν έβαζα τα δυνατά μου μπορούσα ίσως να κρατήσω την πραγματικότητα πραγματική αλλά να υπήρχαν, παραδείγματος χάρη, και φαντάσματα και βρυκόλακες. Τι θα 'κανα μ' αυτά; Και τα παραμύθια, ήταν αληθινά; Ο Θεός και οι άγγελοι; Ο Ιησούς Χριστός; Ο Αδάμ και η Εύα; Ο κατακλυσμός; Τι έγινε με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ, είχε πραγματικά την πρόθεση να κόψει τον λαιμό του γιου του; Κοίταζα ερεθισμένος την εικόνα του Ντορέ, έπαιρνα τη θέση του Ισαάκ, αυτό είναι πραγματικό: ο πατέρας είχε αποφασίσει να αποκεφαλίσει τον Ίνγκμαρ, σκέψου τι γίνεται αν ο Άγγελος έρθει καθυστερημένος. Τότε θα κλάψουν. Το αίμα τρέχει και ο Ίνγκμαρ χαμογελάει χλωμά. Πραγματικότητα.
Και τότε ήρθε ο κινηματογράφος.

Ingmar Bergman, "Η Μαγική Κάμερα", Κάκτος 1989 (μετάφραση Θόδωρος Καλλιφατίδης)