Άκουσα πιρούνια. Άκουσα βραστήρες, ξυπνητήρια, διακόπτες, καφετιέρες και τον Κάστρο Σμιθ. Καθώς καθόμουν στο κρεβάτι, στριμωγμένος ανάμεσά τους, ένιωσα πως όλα συνδέονται ενώ εγώ σκόρπιζα.
-Που είσαι; Που είσαι;
Μια μικρή βίδα που συγκρατούσε ενωμένα τα δυο μισά έπεσε κάτω και το ένα μισό πέταξε μακριά, πάνω από τις στέγες, σαν τη μητέρα του Μάικλ Ρέιντο. Όλα έμοιαζαν διαφορετικά στον δρόμο για το σπίτι. Ανοίγοντας την πόρτα, το καθιστικό έμοιαζε ξένο. Η μαμά με κοίταζε παράξενα, τα φώτα φαίνονταν πιο λαμπερά, το τσάι είχε παράξενη γεύση και ξαφνικά ο Τροχός της Τετάρτης έβγαζε νόημα. Είχα εισέλθει στον κόσμο του λάθους.
Rob Davis, "Η Ώρα των Μαχαιριών", Χαραμάδα 2016 (μετάφραση Μαρία Χρίστου)
-Που είσαι; Που είσαι;
Μια μικρή βίδα που συγκρατούσε ενωμένα τα δυο μισά έπεσε κάτω και το ένα μισό πέταξε μακριά, πάνω από τις στέγες, σαν τη μητέρα του Μάικλ Ρέιντο. Όλα έμοιαζαν διαφορετικά στον δρόμο για το σπίτι. Ανοίγοντας την πόρτα, το καθιστικό έμοιαζε ξένο. Η μαμά με κοίταζε παράξενα, τα φώτα φαίνονταν πιο λαμπερά, το τσάι είχε παράξενη γεύση και ξαφνικά ο Τροχός της Τετάρτης έβγαζε νόημα. Είχα εισέλθει στον κόσμο του λάθους.
Rob Davis, "Η Ώρα των Μαχαιριών", Χαραμάδα 2016 (μετάφραση Μαρία Χρίστου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου