δεν μιλούμε για ήρωες

Δεν μιλούμε για ήρωες. Οι ήρωες είναι πάντα λιγοστοί. Εξαιρέσεις. Σκεφτείτε τούτο μόνο: Πόσοι ήρωες αναδείχτηκαν λ.χ. στους πολέμους ολόκληρης της ανθρωπότητας, από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που "έπεσαν" και μάλιστα "ηρωικώς"; Εξαιρέσεις, αγαπητέ μου, εξαιρέσεις. Αν ήταν κανόνας οι ήρωες, τότε ο ηρωισμός δεν θα υπήρχε ούτε σαν έννοια! Μένουν, έτσι, οι άλλοι. Οι διπλανοί σας, εσύ κι εγώ - γιατί όχι κι εγώ; Που κοιτάζουμε χωρίς να βλέπουμε, που αφουγκραζόμαστε χωρίς ν' ακούμε, που καταλαβαίνουμε χωρίς ν' αντιλαμβανόμαστε!
Και ιδού τα κίνητρά μας: Ο κ. Λ. κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στον αριβισμό του κ. Γ., επειδή σκέπτεται ότι ενδέχεται να τον μιμηθεί αν του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Έχουμε εδώ μια περίπτωση (μακάρι να 'ταν η μοναδική!) κλασική - θα την ονόμαζα "μονοκύτταρη": Ο συγκεκριμένος "ένας" αντίκρυ στον επίσης συγκεκριμένο "δύο", περικλεισμένοι εντούτοις σ' έναν μικρό-μικρό κύκλο, σάμπως μέσα στη μεμβράνη ενός κύτταρου. Όμως το κύτταρο τούτο δεν είναι ξεκομένο και "αυτοτελές" σύνολο: δένεται με τα διπλανά του, κι εκείνα με άλλα, με άλλα, με άλλα. Και βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα σύμπαν από κύτταρα, με διαφορετικό ίσως βασικό περιεχόμενο το καθένα, αλλά πανομοιότυπα εντελώς "προς άλληλα"!
Στον χώρο του δικού τους κύτταρου δρουν ή αδρανούν οι ένοικοι του Λ. και Γ. έξω από αυτόν υπάρχει η δράση ή η αδράνεια των άλλων. Είτε κοντά ή γύρω του, είτε μακριά του, σ'όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, άλλοι κ.κ. Λ. και Γ. και Ψ. και Ω., με χιλιάδες ονόματα και πρόσωπα, όχι μόνο ενεργούν ή καιροφυλακτούν, αλλά ολοένα με τη στάση τους παραδειγματίζουν, εμπνέουν, υποδεικνύουν, καθοδηγούν, "ορμώμενοι" από τα προσωπικά κίνητρα ή αντικίνητρά τους!

Λεφτέρης Ραφτόπουλος, "η δική τους γλώσσα μου", Πύλη 1976