γιατί σιώπησαν όλοι;

Όχι, πρόφερε ο Ιόλκνις με φωνή σιγανή, αλλά με εξαιρετική σοβαρότητα και πόνο. Όχι. Μιας και καταπιαστήκαμε και ξεσκονίσαμε τις ψυχές μας, πρέπει να φτάσουμε ως το τέλος, όποιο και αν είναι το κόστος. Είμαι παλιά καραβάνα και ξέρω πως μας αρέσει να βρίσκουμε πάντοτε κάποιον για να του φορτώσουμε όλες τις ασχήμιας. Κάποιον, απαραίτητα, αρκεί μόνο να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι. Συγχωρούμε στον εαυτό μας τα πάντα, είμαστε, βλέπεις, το άλας της γης. Ο δε συνάδελφος μας δεν υψώνει τη φωνή του για να κριτικάρει, λόγου χάριν, την υγειονομική υπηρεσία της πόλης, γιατί φοβάται τις συνέπειες, τις επιπτώσεις, που αυτό θα έχει στις "προοπτικές" της υπηρεσιακής του εξέλιξης. Και αν κάποιος συνάδελφος ασκήσει την πιο υγιή, την πιο κανονική και φυσική κριτική, τότε οι άλλοι του συνάδελφοι, "το άλας της γης", παρόλο που ξέρουν το πόσο δίκαιη είναι η κριτική αυτή, δεν θα τον υποστηρίξουν, θα σιωπήσουν. Γιατί, λοιπόν, καθηγητή Σερμπίτσκι, σιωπήσατε; Γιατί σιώπησαν όλοι, όσοι γνώριζαν την ιστορία αυτή; Συντεχνία;... Κλίκα;... Διαφύλαξη της "τιμής της διανόησης"; Μα ύστερα απ' όλα αυτά μπορούμε να λεγόμαστε διανόηση;

Юрий Павлович Герман, "Ας Ουρλιάζει ο Σκύλος", Θεμέλιο 1988 (μετάφραση Πάνος Δημητρίου)