Καµιά φορά είµαστε µόνοι. Φαντασιωνόµαστε µια λύση. Ένα ξεπέρασµα τάχα της αβύσσου. Να σταµατήσουµε να ζούµε αέναα περιπλανώµενοι στο κενό. ∆ίπλα µας ρίζες, θεµέλια, αλλά για πολλούς από µας µόνο στέγαστρα ανησυχίας . Η συνείδησή µας; Ένα απλό λάθος που καλούµαστε να το διορθώσουµε . Οι φίλοι, µάς συµβουλεύουν : έτσι γίνεται συνήθως , γιατί για σένα νάναι αλλιώς; Όµως για σένα η σύλληψη της ολότητάς σου έχει κατασπαραχθεί. Πρέπει να υπάρχει ησυχία, ηρεµία. Που πας µε τόσο πάθος; Η παγίδα της µη αυθεντικότητας τυλίγεται και ξετυλίγεται. Το σηµείο της απόλυτης ένωσης ξεµακραίνει ώσπου να γίνει ένα συµβατικό σηµάδι ευτυχίας που το ονοµάζουµε: έρωτα, σύµβαση, βόλεµα ή πιο ποιητικά: ήρεµο αεράκι. Τελειώνοντας η ζωή µας, τελειώνει και η ύβρη για όσα δεν τολµήσαµε. Και η αγάπη; Μια διοικητική λειτουργία που οργανώνει το φαντασιακό µας.
∆ηµήτρης Κ. Παπαϊωάννου, "minima amoralia", Ενδυµίων 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου