το σαρακότσι

Μια νύχτα, όπως βγαίνω να παλέψω με τα φαντάσματα, διακρίνω κάτω από τη φωτιά της πανσελήνου, στην απάτητη, χορταριασμένη αυλή της Σαρακώτσαινας, δυο μανταλάκια απολιθωμένα να δαγκώνουν με πείσμα τη σκουριά και αγριεύομαι, θλίβομαι. Αλυχτάει η ψυχή μου. Και παίρνω την άλλη μέρα και φτιάχνω μόνο μου, όπως-όπως, από πεταμένα κλαδιά λυγαριάς και καρυδιάς, ένα έλκηθρο μικρό, θεόστραβο, αλλά με γερά, πλατιά πατήματα, για να μπορεί να γλιστράει στα χορτάρια.

Έκτοτε, νύχτα μπαίνει, νύχτα βγαίνει, παίρνω το έλκηθρο κι ανεβαίνω, χτενίζω τα κατσικόδρομα, μαυλίζοντας τις μνήμες μου να 'ρθουν να μισαρίσουν. Τις βλέπω πάντα μόλις πιάσει η χαραή να ξεπροβάλουνε σε σμήνος μέσα απ' τα σκοτάδια. Έχουν το σχήμα μικρού χελιδονιού ή ορτυκιού, σαν μανταλάκια σπασμένα στην ανάταση και πετώντας γύρω μου στροβιλικά, αρχίζουν να χιονοβολούν το έλκηθρο με μικρούς αιμοπόρφυρους καρπούς - κράνα, σμέουρα και κυνόροδα που τα βαστούν στα νυχοπόδαρά τους. Έπειτα, μόλις φορτώσουνε το έλκηθρο, έρχονται και με περικυκλώνουν - γίνονται όλες ένα, σαν μανδύας περιστρεφόμενου δερβίση. Και ορμάνε, πέφτουν άτακτα πάνω στα χέρια και στα πόδια μου, σκίζοντας και αρπάζοντας τον οβολό που τους αναλογεί - το σαρακότσι τους.

Κάθε νύχτα που ανεβαίνω κακαδιασμένος, τρύπιος να συγχρωτιστώ με τα φαντάσματα, αναλογίζομαι το πώς έμπλεξα και παλεύω μια ζωή με τα κρύφια και με τ' άδηλα. Αλλά πάντα συμπεραίνω, πως ίσως να φταίει που με τρομάζει τόσο η θανατερή ροή των πραγμάτων.

Κωνσταντίνος Δομηνίκ, "ώπα-ώπα, μπλάτιμοι", Ενύπνιο 2021