πού πάμε άμα πεθαίνουμε

-Εγώ πριν απ' τον πόλεμο, ήμουν στην Ελλάδα, είπε με καημό ο Σνάιντερ! Κι αφότου έφυγα... «Με την ψυχή γυρεύω των Ελλήνων τη χώρα».

Άρχισε να διηγιέται στη Γιαννίνα πως σαν αντιπρόσωπος μιας βιομηχανίας ηλεκτροεργαλείων είχε ταξιδέψει στην Ελλάδα απ' τη Μακεδονία ως την Κρήτη... «Κάποτε πήγαμε εκδρομή σ' ένα χωριό, ένα ψαροχώρι... ήταν, στάσου να δεις... (Βάρεσε τη γροθιά του στο τραπέζι και φώναξε ενθουσιασμένος)... στο Πήλιουν... Καθήσαμε σε μια ταβέρνα. Ήταν λοιπόν ένα γεροντάκι εκεί και με ρώτησε "τι είμαι, τι δουλειά κάνω"... Του είπα. Το γεροντάκι ήταν τεχνίτης βαρελάς. Άμα άκουσε για ηλεκτροεργαλεία με ρώτησε: "Ξέρεις πού πάμε άμα πεθαίνουμε;". Απάντησα πως δεν ξέρω ακόμα. Το γεροντάκι παραξενεύτηκε: "Εσύ δεν ξέρεις, που ανακατεύεσαι με τον ηλεχτρισμό;". Μου 'δειξε τη λάμπα του ηλεκτρικού... "Να πού πάμε, είπε. Μέσα στη λάμπα... γινόμαστε ηλεχτρική ενέργεια. Άλλος σαράντα κεριών, άλλος εξήντα, άλλος εκατό! Ανάλογα με όσα είδες άμα ζούσες!.. Κατάλαβες; Γιατί τρέχεις από δω κι από κει, μείνε στο χωριό μας θα μάθεις πολλά. Εγώ εδώ στο χωριό τα 'μαθα όλα..."». 

Ο Σνάιντερ είχε γύρει στην καρέκλα του και γελούσε μ' όλη του την καρδιά. Τον είχα ακούσει ίσα με δέκα φορές να διηγιέται αυτη την ιστορία. Της είχε μάλιστα δόσει και όνομα... την έλεγε «η εκδρομή».

Ιάκωβος Καμπανέλλης, «Μαουτχάουζεν», Θεμέλιο 1965