χατάρι

Ο Τζον Γουέιν ηγείται μιας ομάδας κυνηγών άγριων ζώων που ταξιδεύουν στην Ταγκανίκα για να φέρουν ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, ρινόκερους τα οποία στη συνέχεια δίνουν σε ζωολογικούς κήπους και τσίρκο. Αυτό το θέμα και μόνο θα έπρεπε να είναι απαγορευτικό για οποιαδήποτε ταινία, πόσο μάλλον εδώ που η όλη διαδικασία γίνεται χωρίς κανέναν ίχνος οίκτου ή υστεροβουλίας.
Ο Τζον Γουέιν δεσπόζει ανάμεσα σε μονοδιάστατους χαρακτήρες: τον πλακατζή, τον νταή, τη χαζοβιόλα, τον αλλοδαπό, τον αλκοολικό. Η στάση του όμως μέσα στην ταινία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον αφού, εάν παρατηρήσετε προσεχτικά, δεν παίζει καλά το ρόλο του και δεν έχει πολλές ατάκες. Θέλοντας λοιπόν να κρατήσει την περσόνα του σε πρώτο πλάνο και να του προσδώσει αξία, ο έμπειρος σκηνοθέτης Χάουαρντ Χοκς σκαρφίζεται διάφορα τεχνάσματα έτσι ώστε στις περισσότερες σκηνές της ταινίας ο πρωταγωνιστής να βρίσκεται σε θέση δύναμης και κυριαρχίας. Η στάση του σώματός του το περπάτημα, η εκφορά του λόγου και οι παρεμβολές του στην πλοκή δείχνουν ότι αν βρίσκεσαι σε θέση δύναμης μπορείς να λες και να κάνεις ό,τι θες και να μην σε αμφισβητεί κανείς.
Αυτή η "μη αμφισβητήσιμη θέση δύναμης" χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κομμάτι του κλασικού Χόλιγουντ και ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την επιτυχία και την εξάπλωσή του παγκοσμίως. Η ταινία μας λέει ότι η θέση αυτή δεν καταλαμβάνεται απαραίτητα από ευφυείς, καλούς, δίκαιους ανθρώπους αλλά τολμηρούς, άφοβους και αδίστακτους.

Νίκος Παπάς, "Σινεφίλ Εμπιστευτικό", Ήρα 2014