λες και η βασίλισσά μου ήταν παρούσα

Βλέπεις, το σκάκι ή, μάλλον, η διάταξη των κομματιών του μοιάζει μ’ εκείνη των επίπλων ενός διαμερίσματος όπου ζεις πάρα πολλά χρόνια: μια πολυθρόνα εδώ, μια καρέκλα εκεί, το τραπέζι στο κέντρο του δωματίου… Αν όμως αλλάξει ξαφνικά η θέση αυτών των αντικειμένων ή ένα έπιπλο μετακινηθεί από τη θέση όπου βρισκόταν εδώ και πολύ καιρό, θα νιώσεις άβολα. Συνηθισμένος να κινείσαι σ’ ένα χώρο γνωστό, θα συνεχίσεις να το κάνεις όπως όταν όλα τα πράγματα βρίσκονται στη θέση τους και αργά ή γρήγορα θα σκουντουφλήσεις σε κάποια κονσόλα που δεν έπρεπε να είναι εκεί ή θα πέσεις με τα πόδια ψηλά, πηγαίνοντας να καθίσεις σε μια πολυθρόνα που τη έχουν μετακινήσει. Το μειονέκτημα συνίσταται στο ότι αναγκάστηκες να παίξεις με τα κομμάτια σου διατεταγμένα λες και η βασίλισσά μου ήταν παρούσα: έκανες ακριβώς τις ίδιες κινήσεις, χωρίς να υπολογίσεις ότι αυτή η φιγούρα είχε αφαιρεθεί από τη σκακιέρα και μπορούσες να μου επιτεθείς με διαφορετικό τρόπο, αλλά ούτε που το πρόσεξες. Εξάλλου, επειδή δεν έβλεπα τη σκακιέρα, προσπάθησες αρκετές φορές να με ρίξεις σε παιδιάστικες παγίδες, χωρίς να σου περάσει από το νου πως εγώ, αντίθετα, είχα τη σκακιέρα κάτω από τα μάτια μου ακριβώς όπως εσύ. Πιστεύω όμως ότι αν επαναλαμβάναμε μια παρόμοια παρτίδα, τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά.

Paolo Maurensing, «Η Βαριάντα του Λίνεμπουργκ», Κέδρος 2005 (μετάφραση Γιώργος Κασαπίδης)