αλλαγή, κύριοι, αλλαγή!

Ο ήλιος έγινε μακρύτερος και οι θύελλες πιο ζεστές.
Έτρωγα τη σούπα.
Χθες είδα ξανά το πρώτο πράσινο.
Τα δέντρα ανθίζουν και οι γυναίκες γίνονται διάφανες.
Κι εγώ έχω γίνει διάφανος.
Γιατί το σακάκι μου έχει καταφαγωθεί, το ίδιο και το παντελόνι μου.
Σχεδόν με αποφεύγουνε στο δρόμο.
Απ' το μυαλό μου περνάνε πολλές ιδέες, πέρα δώθε.
Με κάθε κουταλιά σούπας γίνονται όλο και πιο αηδιαστικές.
Ξαφνικά σταματάω.
Ακουμπάω το τσίγκινο πιάτο στο πέτρινο δάπεδο, είναι ακόμα μισογεμάτο και η κοιλιά μου γουργουρίζει, αλλά δε θέλω άλλο.
Δε θέλω άλλο!
Οι έξι άγιοι στη σκεπή κοιτάζουν στο γαλάζιο αέρα.
Όχι, δε μου αρέσει πια η σούπα μου! Κάθε μέρα το ίδιο νεροζούμι! Μου έρχεται αναγούλα και μόνο που το βλέπω αυτό το ζουμί της ζητιανιάς!
Χύσε τη σούπα σου!
Πέτα την! Στα κομμάτια!-
Οι άγιοι στη στέγη με κοιτάζουν επιτιμητικά.
Μην κοιτάτε σαν χάνοι εσείς εκεί πάνω, βοηθήστε καλύτερα εμένα εδώ κάτω!
Χρειάζομαι καινούριο σακάκι, ένα σωστό παντελόνι -μια διαφορετική σούπα!
Αλλαγή, κύριοι, αλλαγή!
Καλύτερα να κλέβω παρά να ζητιανεύω!

Ödön von Horváth, "Ένα Παιδί της Εποχής μας", Γλάρος 1992 (μετάφραση Αγαθοκλής Αζέλης)