έγινε ησυχία, ο μαέστρος ξερόβηξε

Σαν να έσφιγγα ένα κομμάτι σαπούνι, ανοίγω την παλάμη και από μέσα της ξεχύνεται ένα γαλαζωπό φως. Το χέρι μου λούζεται από τους φανοστάτες μιας άλλης εποχής. Η λάμψη τους ζωγραφίζει μπροστά μου τη μορφή του Έντι. Έχει το ένα χέρι στην τσόχα και με το άλλο πιάνει την άσπρη μπάλα, έτοιμος να δοκιμάσει μια δύσκολη στεκιά. Τον ζωγραφίζει ακόμα σκυμμένο σε ένα διαγώνισμα Μαθηματικών, να σκεπάζει το μολύβι του για να κρύψει τις απαντήσεις. Στο γαλάζιο φως, τη μια βλέπω το χέρι του να γραπώνει ένα βέλος και την άλλη να ξεβιδώνει ένα μπουλόνι, όμως το πρόσωπό του παραμένει θαμπό.
Πριν από χρόνια, την Ημέρα των Πεσόντων, ο πατέρας μου και άλλοι βετεράνοι παρήλαυναν φορώντας τα στρατιωτικά τους χιτώνια. Εγώ έπαιζα στην μπάντα. Διασχίσαμε συντεταγμένοι το χωριό και φτάσαμε στο νεκροταφείο. Έβρεχε. Απ' τη θέση μου χάζευα τους οπλίτες που εκτελούσαν τα παραγγέλματα αγέρωχοι και καμαρωτοί. Τα διαστήματα ανάμεσα στις βολές ήταν χρονομετρημένα στην εντέλεια. Τέσσερις φορές άστραψαν τα όπλα τους και άλλες τόσες αντήχησε ο ουρανός. Η βροχή μύριζε απ' την αψάδα των πυρών και απ' το νοτισμένο μαλλί των στολών μας. Έγινε ησυχία, ο μαέστρος ξερόβηξε. Έκανα ένα βήμα μπροστά και άρχισα να παίζω -κάπως παράφωνα, είν' η αλήθεια- κι ένα παιδί απ' τον απέναντι λόφο απάντησε στα σαλπίσματά μου. Τέλειωσα πρώτος και κατέβασα τη σάλπιγγα. Μόλις έσβησε στην ομίχλη η τελευταία νότα, ένιωσα ένα ξαφνικό τίναγμα και -μα τον Θεό- άκουσα τα ακρωτηριασμένα χέρια του Έντι να χτυπούν μέσ' από το φέρετρο για να πάψουμε.

Breece D'J Pancake, "Τριλοβίτες", Μεταίχμιο 2015 (μετάφραση Γιάννης Παλαβός)