Η πλάτη του ακουμπάει απαλά στην άμμο του βυθού. Δεν τρομάζει. Είναι πλήρως χαλαρωμένος. Το κορμί του παραμένει ακίνητο να κοιτάζει ψηλά. Στην εικόνα της επιφάνειας που λαμπυρίζει παρεμβάλλονται ημιδιάφανες μορφές σαν ανθρώπινες μέδουσες, που το περίγραμμά τους αλλάζει σε κάθε τους κίνηση μέσα στο νερό. Οι ηλιαχτίδες περνούν πια και μέσα από το δικό τους πρίσμα και αλλοιώνονται όλο και περισσότερο. Όλα είναι διάφανα εκεί κάτω... ακόμη και ο ίδιος.
Κοιτάζει το χέρι του με κάποιον τρόπο χωρίς να κουνηθεί. Είναι κι εκείνο διάφανο. Το βλέμμα του ταξιδεύει σε όλο του το κορμί. Είναι κι εκείνο διάφανο. Είναι ολόκληρος ένα ζελατινώδες πλάσμα που προσπαθεί να κρατήσει την ανθρώπινη υπόστασή του. Μπορεί και κοιτάζει τον εαυτό του ολόκληρο. Δεν ξέρει πώς, αλλά μπορεί. Χωρίς να έχει βγει από το σώμα του. Διατηρώντας ακόμη αυτή την παράξενη μορφή.
And as I draw near
The scene becomes clear
Like watching my life on a screen
Δεν ξέρει πού είναι ούτε πώς βρέθηκε εκεί, αλλά νιώθει υπέροχα. Οποιαδήποτε ανάμνηση έχει χαθεί.
Μάριος Δημητριάδης, "Φωνές από την Άβυσσο", Bell 2020
Κοιτάζει το χέρι του με κάποιον τρόπο χωρίς να κουνηθεί. Είναι κι εκείνο διάφανο. Το βλέμμα του ταξιδεύει σε όλο του το κορμί. Είναι κι εκείνο διάφανο. Είναι ολόκληρος ένα ζελατινώδες πλάσμα που προσπαθεί να κρατήσει την ανθρώπινη υπόστασή του. Μπορεί και κοιτάζει τον εαυτό του ολόκληρο. Δεν ξέρει πώς, αλλά μπορεί. Χωρίς να έχει βγει από το σώμα του. Διατηρώντας ακόμη αυτή την παράξενη μορφή.
And as I draw near
The scene becomes clear
Like watching my life on a screen
Δεν ξέρει πού είναι ούτε πώς βρέθηκε εκεί, αλλά νιώθει υπέροχα. Οποιαδήποτε ανάμνηση έχει χαθεί.
Μάριος Δημητριάδης, "Φωνές από την Άβυσσο", Bell 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου