Νιώθω ανούσια τα πάντα. Ακούω τουθς χτύπους της καρδιάς μου υποτονικούς κι ανησυχώ. Η ψυχή μου, το κορμί μου ποθούσε να αγκαλιάσει το σταρένιο της δέρμα, που είχε την αθωότητα της ηδονής. Δεν ήθελα ν' ανοίξω διάλογο με τη δική μου φλογέρα αναρωτώντας την γιατί δεν ησυχάζεις. Να κάνω περιττές ερωτήσεις που θα φλόγιζαν τη στιχουργική μου ευκολία. Τ' έχεις, καημένη και βογκάς, και κλαις και αναστενάζεις σ' όλη αυτή την ερημιά, σ' όλη αυτή τη νύχτα, και λες τραγούδι θλιβερό και παραπονεμένο. Διψούσα λέξεις φλογισμένες που θα δρόσιζαν την έξαψη του σώματος. Άρχισα να απαγγέλω τον Σταυραετό, παρακαλώ σε... Αργά οι στίχοι, βασανιστικά. Προσδοκούσα πως κάθε στίχος θα δυνάμωνε την επιθυμία μου, που θα έφτανε στην Τσουκαρέλα. Να την ακούσει ο Σταυραετός, να με πάρει κι εμένα στα φτερά του, να κοιμηθώ μια νύχτα πλάι της, να νιώθω τον πόθο να εξατμίζεται στο τέλος της διαδρομής, να υγροποιείται και να γίνεται πηγή που να υγραίνει τη ζωή μου.
Εύαγγελος Αυδίκος, "Οδός Οφθαλμιατρείου", Εστία 2019
Εύαγγελος Αυδίκος, "Οδός Οφθαλμιατρείου", Εστία 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου