το ρεκόρ

"Μόνο δυο ανάλογες περιπτώσεις μου έρχονται στο μυαλό, η μια τεκμηριωμένη ιατρικώς, η άλλη όχι. Μια εβδομηντάχρονη συνταξιούχος επισκέπτρια νοσοκόμα από το Λονδίνο, γνωστή απλώς ως κυρία Μ., πέρασε μερικές νύχτες σ' ένα εργαστήριο ύπνου με πολύ καλή φήμη, όπου διαπιστώθηκε ότι ζούσε μόνο με μια ώρα νυχτερινού ύπνου. Η στάση της απέναντι σε άτομα που κοιμούνταν περισσότερο ήταν πολύ εχθρική: τους θεωρούσε τεμπέληδες και χασομέρηδες. Ίσως είχε κάποιο δίκιο." Σταμάτησε για λίγο, ύστερα ξαναβρήκε τον ειρμό του. "Μεγαλύτερη όμως δημοσιότητα δόθηκε στη ακόμα πιο αξιοσημείωτη περίπτωση του διευθυντή ενός ορφανοτροφείου του Λονδίνου, ο οποίος ισχυρίστηκε, το 1974, ότι μετά τον πόλεμο κοιμόταν μόνο δεκαπέντε λεπτά την ημέρα. Ο ισχυρισμός αυτός, πάντως, ουδέποτε επιβεβαιώθηκε, λόγω του ότι το εν λόγω άτομο αρνήθηκε πεισματικά να επισκεφτεί εργαστήριο. Το ρεκόρ για τη μεγαλύτερη περίοδο αδιάλειπτης αϋπνίας το κατέχει κάποιος κύριος ονόματι Ράντι Γκάρντνερ από το Σαν Ντιέγκο: το 1965, σε ηλικία δεκαεπτά ετών, έμεινε άυπνος επί διακόσιες εξήντα τέσσερις συνεχείς ώρες. Οι σωματικές λειτουργίες του και οι λειτουργίες των κινητικών του μυών δεν έδειξαν καμιά απολύτως εξασθένιση και στις τρεις π.μ. της τελευταίας νύχτας της προσπάθειάς του έπαιξε έναν αγώνα μπάσκετ, τον οποίο και κέρδισε. Αλλά υποπτεύομαι ότι σεις, κύριε Γουέρθ, θα μπορούσατε πολύ εύκολα να καταρρίψετε αυτό το ρεκόρ, αν δεν το έχετε ήδη καταρρίψει χωρίς να το αντιληφθείτε. Γνωρίζω μετά βεβαιότητος ότι βρίσκεστε σ' αυτή την κλινική επί διακόσιες και πλέον ώρες και δεν έχετε προχωρήσει πέρα από το Στάδιο Δύο του ύπνου."

Jonathan Coe, "Το Σπίτι του Ύπνου", Πόλις 1998 (μετάφραση Τρισεύγενη Παπαϊωάννου"