Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

γεννηθήτω το φως

Κατέβηκε στη γη μια νύχτα του Απρίλη την ώρα που ένας νέος είδε δυο μάτια. Κάρφωσε τα μάτια του και κοίταζε. Φίλησε ένα στόμα, και τότε ήταν σα να σμίξανε μέσα του δυο φωτιές, ένας ήλιος που συγκρουόταν μ' ένα άστρο. Δυο χέρια τον αγκάλιασαν, και τότε πια ούτε έβλεπε ούτε άκουγε τίποτα στον κόσμο. Ο έρωτας είναι ο πρώτος λόγος του Θεού, η πρώτη σκέψη που σπίθισε στο νου του. Όταν είπε "Γεννηθήτω το φως", γεννήθηκε ο έρωτας. Και καθετί που πλαστούργησε από κείνη τη στιγμή ήταν ανέκφραστα καλό, και τίποτα δεν ήταν που να 'θελε ν' αλλάξει. Και ο έρωτας έγινε βρύση και πηγή του παντός και κυρίαρχος των πάντων. Όμως όλοι οι δρόμοι του είναι πλημμυρισμένοι σε άνθη και αίμα.
"Αύριο φεύγεις. θέλω να με δαγκώσεις δυνατά στο στήθος, να πονέσω, να μείνει σημάδι να μου θυμίζει τον άντρα του πόθου μου".
Είναι περασμένα μεσάνυχτα και η συγκοινωνία με το τραμ σταμάτησε. Στο γυρισμό όλο σκόνταφτε και πολλές φορές κινδύνεψε να πέσει. Αμήχανος έχωνα τα παπούτσια στην άμμο περπατώντας αργά. Βρήκαμε ένα ταξί και γυρίσαμε στο Κάιρο. Την άλλη μέρα με ξεπροβόδισε στο σταθμό. Την κοιτούσα από το παράθυρο του βαγονιού μου έτσι που στεκόταν λεπτή και ακίνητη, ανέκφραστη. Χαμογέλασα προσπαθώντας κάτι να κάνω. Τη στιγμή που το τρένο ξεδίπλωνε αργά μισή στροφή από τους τροχούς του, με ένα απότομο τίναγμα των χεριών έσπασε τα κουμπιά της μπλούζας της αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο σημάδι πάνω στο στήθος. Πρόλαβα στον αέρα τις λαίμαργες αράπικες ματιές για το λευκό αναπάντεχο, καθώς το τρένο μ' έσερνε στην Αλεξάνδρεια.

Γιάννης Πάνου, "..από το στόμα της παλιάς Remington...", Καστανιώτης 1998

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου