εσέ που τ' όνομά σου δεν το γράφω

Εσέ που τ' όνομά σου δεν το γράφω
θα σ' αγαπούσα, ξέρεις, ως τον τάφο.
Μα βιάστηκα και τ' όχι σου ήταν τόσο
βαρύ, που θέλω να σ' το ξεπληρώσω.

Ώρες για σε, μετρώντας τους διαβάτες,
περίμενα και μου 'τρεμαν οι πλάτες.
Έκανε κρύο ακόμα, τέλη Μάρτη·
αργεί, μα δεν πειράζει, έλεγα, θα 'ρθει.

Θα 'ρχοτανε, θεά στα πεζοδρόμια,
πρόθυμη και καλή, με διάθεση όμοια.
"Τι στέκεσαι λοιπόν, θα μου 'λεγε· Έλα!"
και γύρω θα τις βγάζαν τα καπέλα.

Αυτά συλλογιζόταν ο ιππότης
που αποκοιμιόταν με το πρόσωπό της,
που ξεγελούσε με όνειρα γελοία
τη φτώχεια του και τη μελαγχολία. 

Γιώργος Κοτζιούλας, "Κυριακές μες στο Χειμώνα", Σοκόλη-Κουλεδάκη 2006