στερνό

Τώρα, τί η καρδιά να περιμένει
και το βλέμμα στέλνει να ρωτά
στις γωνιές και του δρόμου τ’ ανοιχτά
κι όλο νάρχεται και να πηγαίνει;

Να ψάχνει, να ρωτά και μια να σφάλλει.
(Κάποια, πως θάσαι συ, στα θαλασσιά.
Με τη δική σου την κορμοστασιά
από μακριά, να σε μπερδεύει μ’ άλλη.)

Ακόμα μια, προσμονής, μέρα χαμένη.
Πουλί κυνηγημένο απ’ τα παιδιά.
Να πέφτει, δίχως έλεος, στην καρδιά,
ο ίσκιος που στο δρόμο κατεβαίνει.

Του τελευταίου σύννεφου τ’ ασήμι
τώπιε, σε μαύρο κύπελλο, η βραδιά.
Στην κάμαρα η ατμόσφαιρα βαριά
κι' όλα τα γύρω φιλημάτων μνήμη.

Γιώργος Καρατζάς, "Η Χαμηλή Φωνή" (ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη), Νεφέλη 1990