κορίτσια

Στρίβει ο σιδηρόδρομος - και να
τα ρηχά αθηναίϊκα τα βουνά!
και, στην αγκώνη του περιβολιού,
τα πρώτα κορίτσια του σχολειού.

Κάτω απ' το φανάρι, το ισκιερό,
τα λιγόζωα πρόσωπα θωρώ
- νυχτοσυναγμένα απ' τα στρατόνια
του μεσοσεπτέμβρη χελιδόνια.

Μια, ξαμώνει απάνω στη γαζία,
μια άλλη, τη φωνάζουν "Ασπασία!"
- στη χλωμή, κρεμάμενην αχτίνα,
του σχολειού κορίτσια στην Αθήνα.

Μέσα στο αργοκίνητο βαγόνι,
ο ίσκιος τους διαβαίνει, μεγαλώνει,

τα κορίτσια πέρασαν του δρόμου
- κι' άγγιξαν γλυκά το μέτωπό μου

σα μεγάλα σύγνεφα, αγκαλιά,
που στον κόρφο μέσα έχουν πουλιά, 

κ' έσυραν, απ' όξω απ' το γυαλί,
το είναι τους το μάταιο, σα φιλί.

Μα οι κρυφοί απομένουνε οι καημοί...
Νάειναι αγάπη; αγάπης δοκιμή;

Στο ερωτοταξίδι που παγαίνω
πρώτη ανάσα θάλασσα ανασαίνω. 

(Τι γλυκειά που μπήκε ανασεμιά
γύρω, απ' την ξερή αποκαλαμιά!

Τρέχει ο σιδηρόδρομος - και μες
στο τρεχιό, δαγκώνει τις γραμμές.
Σήκω απ' το παράθυρο. Ετοιμάσου.
Το κουτί σου, εδώ. Τα πράγματά σου.)

Κ' ίσως θάναι η μια τους (μιαν απ' όλες;)
που αύριο, σα μοιράζουνε τις κόλλες,
μες στην πολυσήμαντη την τάξη,
αύριο, θα μου πη... θα με κοιτάξει...

Τέλλος Άγρας, "Επιλογή από τα ποιήματα", Ερμής 1996