Η παράταξη προχωρούσε με ρυθμισμένο θόρυβο ανάμεσα στα κατάκλειστα σπίτια της λεωφόρου. Οι στρατιώτες μέσα στ' αυτοκίνητα στέκονταν σαν είδωλα με τις σκέψεις καταχωνιασμένες βαθιά στο νου. 'Οσο να 'ναι ο φόβος ερχότανε με κύματα πάνω τους, γιατί ήξεραν πως πολλοί απ' αυτούς θα τέλειωναν τη ζωή τους εκείνο το πρωινό. Μα ήταν κάτι άλλο που πίκραινε περισσότερο απ' το θάνατο. Η ιδέα πως πήγαιναν να χτυπηθούν με τους επαναστάτες χωρίς να υπάρχει πια επανάσταση. Θύμωναν και βλαστημούσαν τους εχθρούς που αποφάσισαν να πεθάνουν από μόνοι τους, χωρίς να περιμένουν την απόφαση του στρατοδικείου. Ξαφνικά η φάλαγγα έκοψε ταχύτητα, οι πυργίσκοι έκλεισαν, τα κανόνια και τα πυροβόλα γύρισαν ερευνητικά στον αέρα σαν προβοσκίδες γιγαντιαίων μαστοφόρων. Σιγά σιγά το σχέδιο του συνταγματάρχη φανερώθηκε. Τα μηχανοκίνητα κύκλωσαν μερικά τετράγωνα και στο τέλος, η υπόλοιπη δύναμη ήρθε και στάθηκε σε μια μικρή πλατεία. Ο συνταγματάρχης βγήκε πρώτος από το τανκ και κοίταξε γύρω. Μια εκκλησιά, δυο ατροφικά δέντρα, ένα έρημο καφενείο. Οι αξιωματικοί έτρεξαν βιαστικά κοντά του.
- Κύριοι, θα προχωρήσουμε από σπίτι σε σπίτι. 'Οσοι προσπαθήσουν να ξεφύγουν, θα πέσουν πάνω στις δυνάμεις μας στη λεωφόρο. Και μια συμβουλή: Μην τσιγκουνεύεσθε τις σφαίρες.
- Ας ελπίσουμε πως θα παραδοθούν, είπε ο υποδιοικητής.
- Θα πολεμήσουν, φώναξε ο συνταγματάρχης, με την κρυφή ελπίδα πως έτσι θα γινόταν.
Πέτρος Αμπατζόγλου, "Με τον Μινώταυρο", Φέξης 1962
- Κύριοι, θα προχωρήσουμε από σπίτι σε σπίτι. 'Οσοι προσπαθήσουν να ξεφύγουν, θα πέσουν πάνω στις δυνάμεις μας στη λεωφόρο. Και μια συμβουλή: Μην τσιγκουνεύεσθε τις σφαίρες.
- Ας ελπίσουμε πως θα παραδοθούν, είπε ο υποδιοικητής.
- Θα πολεμήσουν, φώναξε ο συνταγματάρχης, με την κρυφή ελπίδα πως έτσι θα γινόταν.
Πέτρος Αμπατζόγλου, "Με τον Μινώταυρο", Φέξης 1962
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου