Τον καιρό που ο Δόκτορας σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Σικάγου, είχε κουραστεί από την πολλή μελέτη, εκτός που του έτυχε και μια ερωτική απογοήτευση. Για όλα τούτα σκέφτηκε πως θα τον ωφελούσε μια μακρινή οδοιπορία. Ξεκίνησε μ’ ένα σακίδιο στον ώμο, διέσχισε την Ιντιάνα, το Κεντάκι, τη Βόρεια Καρολίνα, τη Γεωργία, έφτασε ως τη Φλόριντα. Απ’ όπου πέρασε, όλοι όσους αντάμωνε – αγρότες, βουνήσιοι, άνθρωποι που ζούσαν στα λιβάδια, ψαράδες – όλοι τον ρωτούσαν για ποιο λόγο οδοιπορούσε.
Επειδή αγαπούσε να λέει την αλήθεια, προσπάθησε να τους εξηγήσει τι συμβαίνει. Τους είπε πως είχε πάθει νευρασθένεια κι ακόμη πως επιθυμούσε να επισκεφτεί τα μέρη εκείνα και να νοιώσει τη μυρωδιά της γης, να κοιτάξει το χορτάρι, τα πουλιά, τα δέντρα, να χαρεί τη φύση, και πως για όλα τούτα ο καλύτερος τρόπος ήταν να περιοδεύει πεζός. Μα δεν τους καλάρεσε που ακούσαν την αλήθεια. Σουφρώσανε τα φρύδια τους, κουνούσαν το κεφάλι τους με δυσπιστία κι άλλοι χαμογελάσανε ειρωνικά για να του δείξουν πως ξέρανε πως λέει ψέματα και πως τα ψέματά του τους διασκεδάζουν. Μερικοί πάλι φοβήθηκαν για τις θυγατέρες ή για τα γουρούνια τους και τον διατάξανε, αν θέλει το καλό του, να του δίνει από εκεί όσο μπορεί πιο γρήγορα.
Έτσι αποφάσισε να μην ξαναπεί την αλήθεια. Τους διηγήθηκε πως είχε βάλει στοίχημα και πως αν έφτανε στο τέρμα, θα κέρδιζε εκατό δολάρια. Τότε όλοι τον πιστέψανε και του φερθήκανε με συμπάθεια. Τον καλούσανε να φάει, να κοιμηθεί στο σπίτι τους, του ευχηθήκανε καλή επιτυχία και, γενικά, δείχνανε πως τον εκτιμούσαν. Ο Δόκτορας, ωστόσο, εξακολουθούσε ν’ αγαπάει την αλήθεια, μόλο που ήξερε πως δεν την αγαπά όλος ο κόσμος και πως είναι μια επικίνδυνη ερωμένη.
John Steinbeck, «Ο δρόμος με τις φάμπρικες», Ελευθεροτυπία 2006 (μετάφραση Κοσμάς Πολίτης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου