μα πρέπει να ζήσουν κι οι δικηγόροι

-Ώστε δεν έχτε καλήν ιδέα για τον γάμο;
-Δεν λέω τίποτα. Είν’ ένα έργο που δεν θα ‘θελα να το παίξω ποτέ. Δυο άνθρωποι που ενώνονται επ’ άπειρον με ανόητες ευχές, ένας άλλος που πληρώνεται να τις πει, δώρα από τρίτους που προσπαθούνε να επωφεληθούνε από τη σύμβαση κι ένας σύντομος μήνας έρωτα, ύστερα ρουτίνα, νοικοκυριό, μικροαδυναμίες, εκείνος απιστεί με την πρώτη μικρή που θα την δελεάσει μ’ ένα χαρτονόμισμα, εκείνη με τον πρώτο που θα φανεί καπάτσος. Κι οι δυο αποφεύγουνε να κοιταχτούνε στα μάτια και κανονίζουνε το μενού της ημέρας μ’ ένα φίλημα υποχρεωτικό.
-Δεν είναι πάντοτε έτσι.
Είναι βέβαια και εξαιρέσεις. Όταν ο κύριος τύχει να είναι πιστός δημιουργούνται ψυχολογικά δράματα. Όταν είναι η κυρία τότε ξεμυξίζει τα μωρά της, ανακατεύει τη σούπα και προσφέρει βενεδικτίνη και θέμα για κακογλωσσιές.
-Ή επαναστατεί.
-Ε! Μα πρέπει να ζήσουν κι οι δικηγόροι.
-Και τα δράματα τιμής;
-Ναι. Σ’ αυτήν την περίπτωση η τιμή είναι ένας εγωισμός άσκημα τοποθετημένος. Δεν τιμωρούμε παρά την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας. Ύστερα κλαίμε, οι ένορκοι βρίσκουνε ελαφρυντικά και αθωωνόμαστε προς αιωνίαν δόξα της τιμής.

Νίκος Τσιφόρος, «Τζιμ κακής ποιότητας», Ερμής 2003