Στους φαιούς, κρύους βράχους σου, Ω Θάλλασα,
ας ξεσπάει το κύμα, ας ξεσπάει!
Κι ας γινόταν να βγουν απ’ το στόμα οι σκέψεις που το μυαλό μου γεννάει.
Ω, τι κι αν παίζει ο γιος του ψαρά με την αδερφή του με ξεφωνητά!
Ω, τι κι αν τραγουδά ο αμούστακος ναύτης, μες στη βάρκα στου όρμου τ’ ανοιχτά!
Κι αν φωλιάζουν τ’ αγέρωχα πλοία στην αγκαλιά απάγκιας ακτής.
Όμως, Ω και να μ’ άγγιζε έν’ άφαντο χέρι, κι ο αχός μιας φωνής σιωπηλής!
Στα ριζά των γκρεμών σου, Ω Θάλασσα, ας ξεσπάει το κύμα, ας ξεσπάει!
Μα η αιθέρια χάρη μιας μέρας χαμένης σε μένα δεν ξαναγυρνάει.
Alfred Tennyson, «12 Ποιήματα», Διώνη 2003 (απόδοση Παντελής Ανδρικόπουλος)
Κι ας γινόταν να βγουν απ’ το στόμα οι σκέψεις που το μυαλό μου γεννάει.
Ω, τι κι αν παίζει ο γιος του ψαρά με την αδερφή του με ξεφωνητά!
Ω, τι κι αν τραγουδά ο αμούστακος ναύτης, μες στη βάρκα στου όρμου τ’ ανοιχτά!
Κι αν φωλιάζουν τ’ αγέρωχα πλοία στην αγκαλιά απάγκιας ακτής.
Όμως, Ω και να μ’ άγγιζε έν’ άφαντο χέρι, κι ο αχός μιας φωνής σιωπηλής!
Στα ριζά των γκρεμών σου, Ω Θάλασσα, ας ξεσπάει το κύμα, ας ξεσπάει!
Μα η αιθέρια χάρη μιας μέρας χαμένης σε μένα δεν ξαναγυρνάει.
Alfred Tennyson, «12 Ποιήματα», Διώνη 2003 (απόδοση Παντελής Ανδρικόπουλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου