μια τέτοια αμοιβαία εξαπάτηση

Οι ερωτευμένοι υπογράφουν με το αίμα τους το ακόλουθο ελλειπτικό συμβόλαιο: «Εσύ θα υποκριθείς ότι εγώ είμαι ότι πιο σημαντικό για σένα, το κέντρο του κόσμου σου, κι εγώ ότι είσαι το κέντρου του δικού μου. Έτσι θα ξεχάσουμε ότι, μόλις βγήκαμε απ’ τα παιδικά μας χρόνια, ήμαστε αθεράπευτα μόνοι, καθένας περιορισμένος στον κύκλο του δικού του κόσμου… Εσύ θα υποκριθείς ότι εγώ είμαι για σένα κάτι μοναδικό και αναντικατάστατο, ότι είσαι μαζί μου ακριβώς επειδή εγώ είμαι εγώ, ενώ στην πραγματικότητα, η βαθύτερη ταυτότητά μου σου είναι άγνωστη και απροσπέλαστη, κι εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από έναν από τους εκατοντάδες ηθοποιούς που θα μπορούσαν να σου παίξουν τον ίδιο ρόλο. Σε αντάλλαγμα, εγώ θα υποκριθώ ότι εσύ είσαι για μένα κάτι μοναδικό και αναντικατάστατο (κάτι που δε θα μου είναι διόλου δύσκολο, από τη στιγμή που θα με κάνεις να πιστέψω ότι είμαι μαζί σου ακριβώς επειδή εσύ είσαι εσύ…»
Από την άλλη, μια τέτοια αμοιβαία εξαπάτηση είναι νοητή μόνο στα πλαίσια μιας μυθολογίας βαθιά εδραιωμένης. Κατά τον ίδιο τρόπο που η θρησκεία είναι μια μορφή έρωτα (προς τον θεοποιημένο πατέρα, δηλαδή προς την αρχή της εξουσίας), έτσι και η αγάπη είναι μια μορφή θρησκείας, η μυθική απόκριση στον απροσπέλαστο και άγνωστο χαρακτήρα της ετερότητας. Αν η θρησκεία είναι μια μυθολογία προορισμένη να εξορκίζει το φόβο της μοναξιάς, κι έτσι σας αποτρέπει απ’ το να έρθετε απευθείας αντιμέτωποι με το πρόβλημα, και ευνοεί τη διαιώνιση μιας κοινωνίας εξατομικευμένης (ή, ακόμα χειρότερο, μοριοποιημένης) και αναλληλέγγυης, βασική αιτία της απόλυτης μοναξιάς μέσα στην οποία ζείτε.

Carlo Frabetti, «Το βιβλίο κόλαση», Opera 2003 (μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης)