Με κάθισαν μπροστά στη νεαρή που προοριζόταν να συμπληρώσει το τράνζιτό μου. Λυπήθηκα που δεν είχα πέσει στη χαριτωμένη, με τις ξανθιές μπούκλες. Αλλά και ο φύλακας άγγελός μου δεν ήταν άσχημος: με μαύρες μπούκλες, καστανό δέρμα, που έπρεπε να είχε στην αφή μια αίσθηση από βελούδο. Με κοίταξε καλά στα μάτια, σοβαρά και σκληρά, σαν να ήταν μια προανάκριση για τη Δευτέρα Παρουσία. Ξαφνιάστηκα με τις ερωτήσεις της. Καταχώρισε με φροντίδα τις απαντήσεις μου, όλα τα στοιχεία της περασμένης μου ζωής, το σκοπό των περασμένων χρόνων. Τόσο πυκνό, τόσο έξυπνα σχεδιασμένο ήταν αυτό το δίχτυ από ερωτήσεις, που καμιά λεπτομέρεια της ζωής μου δεν θα ξέφευγε από τον πρόξενο, αρκεί να ήταν πραγματικά αυτή η ζωή μου. Τόσο λευκό, τόσο κενό δεν υπήρξε ποτέ κανένα από τα ερωτηματολόγια στα οποία προσπάθησαν σ’ αυτό το μέρος να συλλάβουν μια ζωή που είχε ήδη φύγει, που δεν υπήρχε φόβος να πέσει σε αντιφάσεις. Όλες οι λεπτομέρειες ήταν σωστές. Τι σημασία είχε που το όλο πράγμα δεν ήταν σωστό; Όλα τα τεχνάσματα που θα φώτιζαν τον άνθρωπο στον οποίο θα επέτρεπαν να αποδημήσει ήταν εκεί. Μόνο που ο ίδιος ο άνθρωπος δεν ήταν εκεί. Μου έπιασε τότε τον καρπό του χεριού και με οδήγησε σε ένα τραπέζι όπου βρισκόταν το μηχάνημα για τα δακτυλικά αποτυπώματα των υποψηφίων για το τράνζιτο. Μου εξήγησε υπομονετικά πώς να πιέσω, όχι πολύ δυνατά, όχι πολύ ελαφρά, τον δεξιό, τον αριστερό μου αντίχειρα, όλα τα δάχτυλα και τις παλάμες των χεριών μου. Μόνο που δεν ήταν καν αυτά τα δάχτυλα του άνδρα που θα του επέτρεπαν να φύγει. Πόσο αισθάνθηκα, μέσα από την υγρή από το μελάνι σάρκα των χεριών μου, τα άσαρκα χέρια του άλλου που δεν ήταν πια κατάλληλα για τέτοια αστεία! Ο φύλακας άγγελος μου με επαίνεσε πολύ, γιατί τα έκανα όλα με ακρίβεια και προσοχή. Τη ρώτησα αν θα έπαιρνα κι εγώ ένα κόκκινο κορδελάκι. Γέλασε με το αστείο μου. Τέλος με οδήγησε μπροστά στο γραφείο του προξένου σαν έναν υποψήφιο για τράνζιτο που τον είχε βρει εντάξει. Ο πρόξενος περίμενε όρθιος. Κάτι στο πρόσωπο και στη στάση του υποδήλωνε ότι η τελετή που θα έκανε τώρα μαζί μου, που τόσο συχνά την έκανε, όπως ένας πάστορας τις βαπτίσεις, ήταν εξίσου σημαντική. Οι γραφομηχανές τερέτισαν για λίγο ακόμα, ύστερα άρχισαν οι πένες. Όταν όλα είχαν υπογραφεί κάμποσες φορές, ο πρόξενος έκανε μιαν ελαφρά υπόκλιση. Εγώ προσπάθησα να μιμηθώ την υπόκλισή του.
Anna Seghers, «Τράνζιτο», Άγρα 2006 (μετάφραση Γιώργος Δεπάστας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου