τίποτα από όσα ειπώθηκαν δεν είναι αλήθεια

Η νύχτα προχωρούσε βαθιά μέσα στη νύχτα μαζί ου και ότε έγινεν εσπέρα έφερον προς αυτόν διαμονισμένους πολλούς και ιδού γυνή αιμορροούσα δώδεκα έτη, πλησίασα σ’ αυτόν, ήγγισεν το άκρον του ιματίου αυτού επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωή όταν
ήταν να φύγω μου έλεγαν
τίποτα δεν ειπώθηκε
τίποτα από όσα ειπώθηκαν δεν είναι αλήθεια.

Έφτασα νύχτα, γύρω στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, όπως γίνεται σ’ όλα τα ευτελή και πλήρη αστικά μυθιστορήματα, η δωδεκάτη νυχτερινή είναι μία ώρα ευκάμπτου ανάγκης, μια ώρα με πολλά περιθώρια ανταποκρίσεων στον ανατολικό αερολιμένα κι έκλαιγα καθώς χάναμε ύψος με το σαγόνι μου βυθισμένο στη νάυλον σακούλα του εμετού.

Δεν ήξερα λοιπόν που βρισκόμουν,
δεν ήξερα αν ήταν βράδυ ή μόλις πρωί
και παρ’ όλο που το φως ήταν επώδυνα άσπρο
ξεχώριζα τα φύλλα στα δέντρα
δεν ήξερα αν ήταν φύλλα που μόλις ανοίγουν
ή φύλλα που θα πέσουν αμέσως μετά
δεν ξέρω αν είναι φθινόπωρο ή εντελώς καλοκαίρι
πάντως είναι κάτι που πρόκειται σαφώς να σαπίσει
πριν τελειώσει
έτσι είμαστε εγώ κι εσύ

Νατάσα Χατζιδάκι, «Συνάντησέ την, το βράδυ», Πλέθρον 2009