λυσσασμένο σκυλί

-Δε σε τάραξαν όλα αυτά;
-Ναι. Μου συνέβησαν δύο περίεργα πράγματα. Το πρώτο, είναι απίστευτη ιστορία: περπατούσα στην οδό Ντιντούς Μουράντ, την πρώην οδό ντ’ Ισλύ, όταν ανακάλυψα ότι ένας κινηματογράφος, που ξεχνάω τα’ όνομά του, έγινε ταινιοθήκη. Φωτογράφισα την πρόσοψη για τον Πάκο, ξέροντας πόσο θα χαιρόταν βλέποντας ότι έπαιζε το Λυσσασμένο Σκυλί του Κουροσάβα, έπειτα μπήκα για να δω αυτό, το άγνωστο σε μένα, φιλμ νουάρ. Η αίθουσα ήταν σχεδόν άδεια. Αναστατώθηκα από τους ήρωες της ταινίας, ένα δίδυμο μπάτσων, ενός νέου κι ενός πιο ηλικιωμένου, που μου θύμισαν τον Πάκο και τον μπαμπά… Δυο σειρές μπροστά μου, καθόταν ένας τύπος. Μετά από κάμποση ώρα, άρχισε να με εκνευρίζει γιατί κουνιόταν ασταμάτητα στο κάθισμά του. Όταν σηκώθηκα για ν’ αλλάξω θέση είδα ότι αυνανιζόταν! Κι όμως, στην οθόνη δεν προβαλλόταν τίποτα το διεγερτικό, ίχνος γυμνού, γυναικείου ή αντρικού, ίχνος αισθησιασμού. Μόνο η μιζέρια και η απελπισία των εξαθλιωμένων του Τόκιο…
-Και τι συμπεραίνεις απ’ αυτό;
-Ότι το μόνο που του απέμεινε ήταν το σκοτάδι για τις φαντασιώσεις του.
-Είπες δυο πράγματα, ποιο είναι το δεύτερο;

Maurice Attia, «Παρίσι Μπλουζ», Πόλις 2010 (μετάφραση Ρίτα Κολαΐτη)