Κάποια μέρα θα ‘μαι ένας γερο-μεθύστακας παραλής και ποιος ξέρει σε τι κόσμο θα ζω. Θα σέρνομαι άρρωστος και κάθε φορά που θα βγαίνω απ’ το σπίτι θα μου την πέφτουν για λεφτά. Οι συντάξεις θα έχουν κοπεί κι εγώ θα παρακολουθώ σαπουνόπερες καθισμένος στην πολυθρόνα, περιμένοντας να πεθάνω. Τουλάχιστον θα έχω ζήσει τα λίγα χρόνια της νιότης. Τα έξοδα της κηδείας μου πάντως αποκλείεται να τα πληρώσω. Αξιοπρεπής θάνατος; Ρε, δεν πάτε να γαμηθείτε; Θα ‘χω πολλές ιστορίες να λέω σ’ αυτούς που θα μου δίνουν την προσοχή τους και οι πιτσιρικάδες θα εκπλήσσονται που τον παλιό καλό καιρό υπήρχε ζωή. Θα με κοιτάζουν κάπως διαφορετικά.
Το έκανα κι εγώ. Πέρναγα τα λόγια των γέρων για ασυναρτησίες μέχρι που στάθηκα να τους ακούσω. Τα νοήματα θέλουν χρόνο γα να αποκαλυφθούν, μα οι άνθρωποι είναι ανυπόμονοι. Οι γέροι που αράζουν στις στάσεις των λεωφορείων, τις βιβλιοθήκες και τις παμπ, όταν τους περισσεύουν λίγα χρήματα, όλοι αυτοί που ψάχνουν να σκοτώσουν την ώρα τους, είναι άνθρωποι που μπορούν να σε διδάξουν ιστορία. Έχουν πολλά να πουν για τα επεισόδια στα γήπεδα, το σεξ και τα ναρκωτικά. Για οτιδήποτε κάνεις. Τίποτα δεν είναι καινούριο. Γελούν και μου λένε πως σήμερα είμαστε ένα τίποτα, πως το Λονδίνο έχει πλαδαρέψει.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Απλά έχουμε γίνει πιο παγκόσμιοι κι όλοι αυτοί που θέλουν να γίνουν Τζον Πίλτζερ γυρίζουν ένα ντοκιμαντέρ για το βλάκα του χωριού. Στεκόμαστε όλοι μπροστά από μια οθόνη και παρακολουθούμε ο ένας τον άλλο. Κάτσε ν’ ακούσεις ένα συνταξιούχο και θα δεις πως και παλιά υπήρχε βία στα γήπεδα. Πάρε για παράδειγμα τη Μίλγουολ. Η έδρα τους έχει τιμωρηθεί πολλές φορές και κανείς δεν μπορεί να με πείσει πως οι τύποι δεν ήταν κολλημένοι. Έχω ακούσει αρκετές ιστορίες και τις πιστεύω. Ποτέ δεν έχει υπάρξει η χρυσή εποχή της αγάπης και της ειρήνης. Αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας των εφημερίδων και της τηλεόρασης. Δημόσια έκθεση. Μαζική διασκέδαση. Μια τεράστια γαμημένη ματιά απ’ την κλειδαρότρυπα.
John King, «Εργοστάσιο Ποδοσφαίρου», Οξύ 1998 (μετάφραση Δημήτρης Αγγελίδης)
Το έκανα κι εγώ. Πέρναγα τα λόγια των γέρων για ασυναρτησίες μέχρι που στάθηκα να τους ακούσω. Τα νοήματα θέλουν χρόνο γα να αποκαλυφθούν, μα οι άνθρωποι είναι ανυπόμονοι. Οι γέροι που αράζουν στις στάσεις των λεωφορείων, τις βιβλιοθήκες και τις παμπ, όταν τους περισσεύουν λίγα χρήματα, όλοι αυτοί που ψάχνουν να σκοτώσουν την ώρα τους, είναι άνθρωποι που μπορούν να σε διδάξουν ιστορία. Έχουν πολλά να πουν για τα επεισόδια στα γήπεδα, το σεξ και τα ναρκωτικά. Για οτιδήποτε κάνεις. Τίποτα δεν είναι καινούριο. Γελούν και μου λένε πως σήμερα είμαστε ένα τίποτα, πως το Λονδίνο έχει πλαδαρέψει.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Απλά έχουμε γίνει πιο παγκόσμιοι κι όλοι αυτοί που θέλουν να γίνουν Τζον Πίλτζερ γυρίζουν ένα ντοκιμαντέρ για το βλάκα του χωριού. Στεκόμαστε όλοι μπροστά από μια οθόνη και παρακολουθούμε ο ένας τον άλλο. Κάτσε ν’ ακούσεις ένα συνταξιούχο και θα δεις πως και παλιά υπήρχε βία στα γήπεδα. Πάρε για παράδειγμα τη Μίλγουολ. Η έδρα τους έχει τιμωρηθεί πολλές φορές και κανείς δεν μπορεί να με πείσει πως οι τύποι δεν ήταν κολλημένοι. Έχω ακούσει αρκετές ιστορίες και τις πιστεύω. Ποτέ δεν έχει υπάρξει η χρυσή εποχή της αγάπης και της ειρήνης. Αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας των εφημερίδων και της τηλεόρασης. Δημόσια έκθεση. Μαζική διασκέδαση. Μια τεράστια γαμημένη ματιά απ’ την κλειδαρότρυπα.
John King, «Εργοστάσιο Ποδοσφαίρου», Οξύ 1998 (μετάφραση Δημήτρης Αγγελίδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου