Ο Πατέρας σου δουλεύει σκληρά, λέει η μητέρα μου. Από αριστερά δεν έρχεται αυτοκίνητο, γρήγορα περνάμε το δρόμο. Πηγαίνουμε να πάρουμε τον πατέρα μου από τη δουλειά, όπως κάθε Παρασκευή. Στο σπίτι που ο πατέρας μου φροντίζει για την τάξη, το χορτάρι θα του φτάνει μάλλον μέχρι το γόνατο κιόλας. Μ' ένα μαχαίρι πρέπει ν' ανοίγει το δρόμο του για την τάξη, κι όταν επιτέλους φτάνει σ' εκείνη, για να της δώσει να φάει και να πιει, εκείνη του ορμάει, τον δαγκώνει και τον γρατζουνάει, αχάριστη είναι, η τάξη. Πολλοί υπάρχουνε στην πόλη που δεν διαθέτουνε καλαισθησία, πολλοί που το δώρο που τους έγινε δεν ξέρουν να το εκτιμούν κι αυτό που τους έχουν εμπιστευτεί το αφήνουν και διαφθείρεται. Το να είσαι άνθρωπος είναι δουλειά, είπε κάποτε ο πατέρας μου, κι εγώ μπορώ να δω και μόνη μου τη φύση να παίρνει πίσω ό,τι δεν της αντιστέκεται κάθε μέρα. Για να μην παρασυρθεί από τη θάλασσα μέσα στη θάλασσα. Υπάρχουνε κάποια πράγματα που τώρα θα ρυθμίζονται κεντρικά, είπε ο πατέρας μου, είναι μια εποχή μετάβασης, ανοίγουμε νέους δρόμους. Θα πάμε εκεί που δεν έχει πάει ποτέ κανείς. Όποιος θα θέλει να πουλήσει το αυτοκίνητό του, θα το βάζει στην άκρη του δρόμου, μ' ένα άδειο μπουκάλι στη σκεπή. Εγώ θυμάμαι τα πέτρινα σχέδια του χαλιού της πόλης κάτω απ΄τα πόδια μου, γκρίζα, μαύρα κι άσπρα, που πάνω τους παλιότερα, όταν έβγαινα με τη μητέρα μου, πηδούσα πάντα από νησί σε νησί: Οι λεγάμενοι. Μετά οι φίλοι τους. Που θυμούνται. Που φοβούνται. Και στο τέλος όλοι. Ή πάντα πάνω σε μαύρο ή πάντα πάνω σε άσπρο ή πάντα πάνω σε γκρίζο, κρατώντας το χέρι της μητέρας μου. Νέους δρόμους. Το χορτάρι έχει αρχίσει εδώ και καιρό να καλύπτει το μαύρο, το άσπρο και το γκρίζο. Πράσινο. Τώρα μπορώ να πηγαίνω ευθεία, πλαγίως πάνω απ' τα νησιά και τη θάλασσα. Ανοίγουμε νέους δρόμους, εκεί που δεν έχει πάει ποτέ κανείς. Εκεί που βγαίνει χορτάρι. Ο πατέρας μου ξέρει από ρεύματα. Δουλειά.
Jenny Erpenbeck, "Παιχνίδι με τις λέξεις", Ίνδικτος 2008 (μετάφραση Αλέξανδρος Κυπριώτης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου