επινοημένη για να κρύβει

Ωστόσο, απ' όλες τις κρυφές πόλεις, η Νέα Ορλεάνη, έτσι μου φαίνεται, είναι η πιο απόκρυφη, αυτή που περισσότερο διαφέρει, στην πραγματικότητα, απ' αυτό που επιτρέπεται σ' έναν ξένο να δει. Η πανταχού παρουσία ψηλών τοίχων, φυλλωμάτων που κρύβουν, χοντρών κλειδωμένων σιδερένιων πυλών, παραθύρων με κλειστά παντζούρια, σκοτεινών σηράγγων που οδηγούν σε κατάφυτους κήπους όπου μιμόζες και καμέλιες δημιουργούν χρωματικές αντιθέσεις και όπου αργόσχολες σαύρες τρέχουν στα φύλλα των φοινικιών τινάζοντας τη διχαλωτή τους γλώσσα, δεν είναι τυχαίο ντεκόρ αλλά αρχιτεκτονική εσκεμμένα επινοημένη για να κρύβει, να μεταμφιέζει, όπως σ' έναν χορό του Μάρντι Γκρα, τη ζωή αυτών που γεννήθηκαν προφυλαγμένοι μέσα σ' αυτά τα οικοδομήματα. Δυο ξαδέρφια που 'χουν εκατό άλλα ξαδέρφια απλωμένα στο πλέγμα οικογενειακών σχέσεων της πόλης και, καθισμένα κάτω από μια συκιά, δίπλα στο σιγανό σιντριβάνι που δροσίζει τον κρυμμένο τους κήπο, ψιθυρίζουν.
Βήματα. Ψηλοτάκουνα γυναικεία βήματα που πλησιάζουν και σταματούν μπροστά μου. Είναι η λεπτή, σχεδόν όμορφη μιγάς που άκουσα νωρίτερα το απόγευμα να καβγαδίζει με τον "μάνατζέρ" της. Χαμογελάει, μου κλείνει το ένα μάτι, μετά το άλλο, και η φωνή της δεν είναι θυμωμένη πια. Ο ήχος της φωνής της είναι σαν τη γεύση που έχουν οι μπανάνες.

Truman Capote, ""Μουσική για χαμαιλέοντες", Καστανιώτης 2008 (μετάφραση Μιχάλης Μακρόπουλος)