κατά κράτος

Να φανταστείς, μια μέρα χάθηκαν κάποια λεφτά ενός φαντάρου της φρουράς. Ήταν ένα ήσυχο χωριατόπαιδο με μηδέν έξοδα, έκανε κομπόδεμα και το μισθό του φαντάρου και ό,τι του έστελναν οι δικοί του. Κάποιος μάγκας το επισήμανε και τα βούτηξε. Το παιδί έκλαιγε, άρχισαν ανακρίσεις, έρευνες, κακό. Κάποιος κοπρίτης δεκανέας λέει στο λοχαγό, "να ψάξουμε και τους κομμουνιστές, κύριε λοχαγέ, μπορεί αυτοί να τα πήρανε τα λεφτά". Ο λοχαγός τον κοίταξε - τα μάτια του ήταν χωμένα στις κόχες, κάτω από δασιά φρύδια, κι όταν τον ρωτούσες κάτι, πάντα σε κοιτούσε σα να σκεφτόταν βαθυστόχαστα. Δε συνέβαινε βέβαια αυτό, απλώς, λόγω των ηρεμιστικών, η πληροφορία αργούσε να φτάσει στον εγκέφαλο. Κοίταξε λοιπόν για κάτι δευτερόλεπτα το δεκανέα, και ξαφνικά του αμολάει ένα φούσκο λέγοντάς του: "Βρε παλιοκερατά, πως τολμάς να λες τέτοια πράγματα γι' αυτούς τους ανθρώπους; Αυτοί ένα μήλο παίρνουν κατά λάθος από το μαγειρείο και το γυρίζουν αμέσως πίσω, λεφτά θα έκλεβαν;" Το μυαλό του δε χώραγε πουστιές, ήταν πέρα για πέρα ακέραιος. Τον είχαμε κερδίσει κατά κράτος, που λένε...

Χρόνης Μίσσιος, "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς", Γράμματα 1985