Τον πατέρα μου τον έσφαξαν μπροστά μου. Κάποιος καπετάν Λεωνίδας. Δεν θέλω να θυμάμαι. Από τότε φοβάμαι το αίμα. Και μια σταγόνα να δω, αναγουλιάζω και φεύγω. Τι θα μου κάνουν; Πως θ' αντικρύσω το δικό μου αίμα να τρέχει σαν ποτάμι; Ή μήπως εκείνη την ώρα δεν καταλαβαίνεις τίποτα; Μπαμ και κάτω; Η ώρα είναι τέσσερις. Σε δύο ώρες... Χειμώνας είναι. Έξω σφυρίζει ο Βαρδάρης. Ποιος να 'ναι ξάγρυπνος τέτοια ώρα; τι ώρα έπλασε ο Θεός τον κόσμο; Οι νυχτοφύλακες, οι φαροφύλακες, οι σκοπιές στο στρατό, στο ναυτικό, στην αεροπορία. Στα σύνορα. Αυτοί που φυλάνε εργοστάσια, δικαστήρια, διοικητήρια. Οι νυχτερινοί στη δουλειά. Που κάνουνε βραδινή βάρδια. Οι φαροφύλακες. αυτοί ξαγρυπνούν σαν και μένα τον μελλοθάνατο.
Θωμάς Κοροβίνης, "Ο Γύρος του Θανάτου", Άγρα 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου