Έρχονταν στο μυαλό του οι σκοτεινές μέρες του Παρισιού, οι μοναχικές περιπλανήσεις του στα σφαγεία, κοντά στο περίφημο νεκροταφείο του Περ Λασέζ, όταν τα τσακισμένα νεύρα τού επέτρεπαν να φαντάζεται τη Μοντ να περπατάει γυμνή στο σπίτι κάποιου άλλου, χωρίς να υποφέρει. Τώρα, αντίθετα, ένιωθε να αναβράζει μέσα του ένας ακόρεστος ανδρισμός. Ήταν ο ερεθισμός της θάλασσας. Η μυρωδιά της απεραντοσύνης λειτουργεί ως ένα ύπουλο αφροδισιακό.
Μια βραδιά καθόταν στο καπνιστήριο μπροστά από μια κυρία. Οι γάμπες της περίκλειστες στις μεταξωτές γκρι, στην απόχρωση του μαργαριταριού, κάλτσες έλαμπαν σαν φρεσκοψαρεμένα ψάρια.
"Τι κάνετε τώρα;" ρώτησε η κυρία.
"Προσεύχομαι", απάντησε ο Τίτο.
"Νομίζω πως κοιτάτε τα πόδια μου", διαμαρτυρήθηκε η κυρία κάνοντάς του l' oeil en coulisses.
"Εμείς οι άθεοι έτσι προσευχόμαστε".
εκείνη τη βραδιά ο Τίτο πήγε να προσευχηθεί στην καμπίνα που έμεναν αυτές οι γάμπες.
Η θάλασσα ήταν ήρεμη.
Pitigrilli, "Κοκαΐνα", Ελληνικά Γράμματα 2005 (μετάφραση Χρύσα Κακατσάκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου