Κανείς δεν προσχωρεί στις ταξιαρχίες μας για την πλάκα του, γιατρέ. Όλα αυτά τα παιδιά που είδες, άλλα πετώντας πέτρες με τις σφεντόνες κι άλλα εκτοξεύοντας ρουκέτες, απεχθάνονται τον πόλεμο όσο δεν φαντάζεσαι. Επειδή κάθε μέρα ένα απ’ αυτά πεθαίνει στο άνθος της ηλικίας του από μια βολή του εχθρού. Κι αυτά θα ήθελαν να αποκτήσουν κάποτε αξιοσέβαστη κοινωνική θέση, να γίνουν χειρουργοί, αστέρια του τραγουδιού, ηθοποιοί του κινηματογράφου, να κυκλοφορούν με ωραία αυτοκίνητα και να την περνάνε ζάχαρη κάθε βράδυ. Το πρόβλημα είναι πως τους αφαιρούν το δικαίωμα σ’ αυτό το όνειρο, γιατρέ. Προσπαθούν να τα περιορίσουν σ’ ένα γκέτο μέχρις ότου ενσωματωθούν εκεί ολοκληρωτικά. Και γι’ αυτό προτιμούν να πεθάνουν. Όταν τα όνειρα γκρεμίζονται, τότε ο θάνατος γίνεται η έσχατη σωτηρία… Η Σιχέμ το είχε καταλάβει αυτό, γιατρέ. Πρέπει να σεβαστείς την επιλογή της και να την αφήσεις να αναπαυθεί εν ειρήνη.
Προτού αποχωρήσει, προσθέτει:
-Υπάρχουν δύο άκρα στην ανθρώπινη παραφροσύνη. Η στιγμή που συνειδητοποιεί κανείς το πόσο ανίσχυρος είναι και η στιγμή που συνειδητοποιεί πόσο ευάλωτοι είναι οι άλλοι. Το ζήτημα είναι να αποδεχτεί κανείς την παραφροσύνη του, γιατρέ, ή να την υποστεί.
اسمينة خضراء, (Yasmina Khadra) «Τρομοκρατικό Χτύπημα», Καστανιώτης 2006 (μετάφραση Γιάννης Στρίγγος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου