χάρι σε μένα

σ αυτή την πόλη οι νεκροί δεν είναι νεκροί. περπατούν στους δρόμους και πουλάνε καραμέλες στα παιδιά. χαιρετούν τους ηλικιομένους, προσεύχονται στις εκκλησσίες.
καμιά φορά είναι τόσοι πολλοί που αναρωτιέμαι μήπως κι εγώ είμαι νεκρός. ίσως είμαι γδαρμένος και κοματιασμένος, ίσως τα μέλλη μου να σέρνονται στο βηθό μιας λίμνης, ίσως όσα βλέπω να είναι μόνο όσα βλέπουν τα μάτια μου που μπορεί να μην υπάρχουν πια.
ίσως να μην καταλαβαίνω πια.
αλλά αυτός είναι στ αλήθεια νεκρός. ναι. οι στάχτες του δεν μπορούν να τριγυρνάνε εκεί πέρα. το χέρι του δεν είναι πια χέρι, το δέρμα του δεν έχει πια τι να καλύψει, γι αυτό μου μιλάει έτσι. γι αυτό παραπονιέται. κι εγώ του λέω ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια, σατανά, χα. δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια.
πάρα πολλές αμαρτίες. όλες μαζεμένες στο στήθος σαν τα σκουλήκια που σε τρώνε. η φωτιά. αλλά εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια, είσαι καθαρός.
χάρι σε μένα.
ήρθα από την κόλαση για να σε σώσω. και να καθαρίσω τους οχετούς του αίματός σου και του σπέρματός σου για να μην υπάρχουν πια αμαρτίες σαν και σένα. μπάσταρδε. το έκανα για σένα. το τομάρι σου θα ταΐσει τα σκυλιά, το σάλιο σου. το σάλιο σου.
μια μέρα, οι άνθρωποι –οι νεκροί- θα κοιτάξουν πίσω τους και θα πουν ότι με μένα άρχισε ο 21ος αιόνας.
αλλά εσύ δεν πρόκειται να δεις τον 21ο αιόνα.
εσύ είσαι καθαρός.
χάρι σε μένα.

Santiago Roncagliolo, «Κόκκινος Απρίλης», Καστανιώτης 2007 (μετάφραση Μαργαρίτα Μπονάτσου)