Δεν δύναμαι να κατηγορήσω τον κουρέα μου ότι εκληρονόμησε το ελαττωμα των αρχαίων ομότεχνών του. Ποτέ δεν ευρέθηκα εις την ανάγκην, εις ην ο αρχαίος εκείνος, όστις, ερωτηθείς παρά του κουρέα του "Πως σε κείρω;", απήντησε "Σιωπών". Ποτέ δεν μου ανέπτυξε τας ιδέας του περί της διοργανώσεως του στρατού μας ή τας γνώμας του περί του γλωσσικού ζητήματος.
Εξ εναντίας αυτός αναγκάζεται να μου συμβουλεύη σιωπήν δια να μη με κόψη με το ξυράφι του.
-Προσέξετε, μη μιλάτε να μη κοπήτε!
Αυτό δε και το "με τις υγείες σας", με το οποίον τελειώνει το ξύρισμα, είνε αι μόναι λέξεις τας οποίας ακούω από το στόμα του.
Είνε χολερικής μορφής άνθρωπος, ωχρός και ισχνός, σχεδόν σκυθρωπός πάντοτε. Αλλά δεν είνε σταθερός κανών ότι οι χολερικοί είνε ολιγόλογοι. Εγνώρισα ανθρώπους αυτού του τύπου, ανυπόφορους φλύαρους, κατά τοσούτο δε μάλλον επικίνδυνους, καθ' όσον η σοβαρά μορφή των εμπνέει εμπιστοσύνην και ανύποπτοι εμπίπτετε εις την παγίδα.
Αλλ' η ολιγολογία του κουρέως μου, ενώ αφ' ενός με ευχαριστεί, εξ άλλου μ' επείσμωνε και μ' εσκανδάλιζε. Μου εφαίνεται τρόπον τινά ασέβεια προς τας παραδόσεις του επαγγέλματος και διέψευδε την ιδέα την οποίαν είχα περί των κουρέων κατά τρόπον τόσον απρόοπτον, ώστε να μου φαίνεται ως προσβολή προσωπική. Αυτός, όχι μόνον φλύαρος δεν ήτο, αλλά και δεν υπέφερε τας ομιλίας των άλλων.
Δια τούτο ανέστρεψα τους όρους. Εφλυάρουν εγώ ο πελάτης, προσπαθών να εξερεθίσω την σιωπηλήν του απάθειαν και εκδικούμενος συγχρόνως δι' όσο έχει υποφέρει απ' αιώνων το γενειοφόρον γένος των ανθρώπων αποό την πολυλογίαν των κουρέων. Αλλ' εις τας ερωτήσεις μου απήντα με ξηρά μονοσύλλαβα και οσάκις τον ηνάγκαζα να είπη περισσότερα, μου επέβαλλε σιωπήν με την απειλήν του ξυραφιού.
-Μη μιλάτε, σας είπα, να μη σας κόψη το ξυράφι.
Υποθέτω δε ότι σκοπίμως μ' έκοπτεν ενίοτε, δια να ενισχύσει και δια του παραδείγματος τους λόγους του.
Ιωάννης Κονδυλάκης, "Όταν ήμουν δάσκαλος", Εστία 1991
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου