Πάντα καθόμουν παράθυρο. Ακόμη και στις περιπτώσεις που το λεωφορείο ήταν φίσκα στον κόσμο, εγώ θα σπρωχνόμουν, θα ζητούσα, θα παρακαλούσα και θα έπειθα κάποιον να μου παραχωρήσει θέση δίπλα στο παράθυρο. Ιδιαίτερα όταν έβρεχε, απολάμβανα στο μέτωπό μου τη δροσιά του γυαλιού, αλλά χωρίς να βρέχομαι. Οι σταγόνες πάνω στις φυλλωσιές, οι σταγόνες πάνω στη θάλασσα και οι σταγόνες πάνω στον κάμπο, καθιστούσαν τις φυλλωσιές, τη θάλασσα και τον κάμπο ένα φανταστικό τοπίο που από πουθενά αλλού ε θα μπορούσες να δεις έτσι. Και κάθε που κάποιος συνεπιβάτης μου, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αποκοιμιόταν δίπλα μου κι έγερνε πάνω μου, απόμενα ακίνητη και στυλωμένη, να μην τον ξυπνήσω, να μην του μαρτυρήσω την όποια μου και όση μου ενόχληση, αλλά να υποκριθώ και να πειστώ από μέσα μου πως ετούτο είναι ένα ρομαντικό ταξίδι που το περίμενα από μικρή και πως έτσι συμβαίνει στα ρομαντικά ταξίδια αυτού του τύπου: ο άλλος έρχεται η στιγμή που γέρνει πάνω σου κι αποκοιμιέται. Μήπως λίγες φορές γνωρίστηκαν άνθρωποι μεταξύ τους κατ’ αυτόν τον τρόπο; Μπήκαν στο λεωφορείο ξένοι και βγήκαν φίλοι ή ερωτευμένοι. Και λίγο καιρό αργότερα παντρεύτηκαν κιόλας. Έχω πολλά πρόχειρα παραδείγματα, ακόμη και πολύ στενών μου φίλων. Αλλά δε θα επιμείνω.
Ασημένια Σαράφη, «Φεγγαράδα στο Δέρμα», Πατάκης 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου