Αλήθεια -όταν το σκέφτεσαι κάτω απ' αυτό το πρίσμα- η ιστορία του Προπατορικού Αμαρτήματος στη Γένεση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας μύθος για την εμφάνιση της αυτοσυνειδησίας στην ιστορία της εξέλιξης. Ο Homo sapiens, εξαιτίας της ξαφνικής αύξησης της εγκεφαλικής του ισχύος, αντιλαμβάνεται τη θνητότητά του, και συγκλονίζεται τόσο απ' αυτή την ανακάλυψη που επινοεί μια ιστορία, όπως είπε ο Ραλφ, "για να εξηγήσει πως βρέθηκε σ' αυτή τη δύσκολη θέση και να δει πως θα ξεφύγει". Μια ιστορία ότι πρόσβαλε μια δύναμη μεγαλύτερη απ' αυτόν, η οποία τον τιμώρησε με θάνατο για τούτη την παράβαση -και, σε μετέπειτα εκδοχές της ιστορίας, του πρόσφερε μια δεύτερη ευκαιρία στην αθανασία. Όλ' αυτά υπάρχουν στους πρώτους στίχους του Χαμένου Παραδείσου [...}. Αν αφαιρέσουμε τη μυθολογία, τη θεολογία και την μπαρόκ ποίηση, θα βρούμε ίσως κι εδώ ένα αμυδρό ίχνος της τρομερής ανακάλυψης του πρωτόγονου ανθρώπου ότι είναι θνητός: ότι θα ζει εν χρόνω και ότι θα πεθάνει εν χρόνω. Στο μύθο το απαγορευμένο δέντρο είναι το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Αν φάτε τον καρπό του, προειδοποιεί ο Θεός τον Αδάμ και την Εύα, θα πεθάνετε. Ίσως όμως η γνώση ήταν στην πραγματικότητα γνώση του θανάτου και του υπαρξιακού άγχους που έφερε μαζί της. Η Πτώση του Ανθρώπου ήταν μια πτώση στην αυτοσυνειδησία, και ο Θεός ένα μύθευμα που την αντισταθμίζει. Όπερ έδει δείξαι.
David Lodge, "Σκέψεις, σκέψεις...", Bell 2002 (μετάφραση Χρίστος Τόμπρας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου