Η λατρεία του ήλιου ήταν έμφυτη στον πρωτόγονο άνθρωπο, επειδή το φως τον έσωζε από τους παιδεμούς της νύχτας, τον ζέσταινε και τον έτρφε, χάρη στη βλάστηση. Μέχρι και σήμερα οι τσοπάνηδες της Ηπείρου στέκουν την αυγή κατά την Ανατολή και περιμένουν να προβάλη ο κατάχρυσος δίσκος, για να καλημερίσουν τον Προστάτη τους. Χωρίς τις ακτίνες του τίποτα σπουδαίο δεν γίνεται στη γη, κι η φυσική αγάπη των ανθρώπων προς τον ήλιο θέριεψε σε θρησκεία, όπου το "Ιερόν Πυρ" προσκυνήθηκε σαν αρχή του κόσμου, πηγή της ζωής. Μια πανάρχαια αιγυπτιακή στήλη στο Μουσείο του Βερολίνου ονομάζει τον Ήλιο θεο. Τον πίστευαν δημιουργό του σύμπαντος τα ιερά βιβλία των Ινδών Βέδες και της Περσίας η Αβέστα. Στην Ελλάδα, αν αφαιρέσεις τη Ρόδο και τους τσοπάνηδες, ποτέ δεν έπιασε πραγματικά η λατρεία του Ήλιου, αφότου ο φιλόσοφος Θαλής είχεν αποδείξει πως ο Ήλιος, με το ν' ανατέλη και να δύη ορισμένην ώρα, ακολουθούσε απαραβίαστη νομοτέλεια κάποιου Δημιουργού, άρα ήτανε κοινότατο άστρο. Ο Αριστοτέλης στα "Φυσικά" του άστρο τον θεωρεί κι αυτός, αλλά, καθώς είναι πυρωμένο, βοηθά την εξέλιξη της ζωής, και γράφει: "Άνθρωπος γαρ άνθρωπο γεννά και ήλιος".
Χρήστος Ζαλόκωστας, "Ιουλιανός ο Παραβάτης", Εστία 1974
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου