πως ήμουν ταυτόχρονα ο ηθοποιός κι ο θεατής

Στο τέλος, ο φόβος του θανάτου με απάλλαξε απ' την προκατάληψη της ανικανότητας. Ήταν σαν να 'χα πάει κοντά με μεγεθυντικούς φακούς: οι μηχανές έπαψαν να είναι μια τυχαία σιδερένια μάζα. Απέκτησαν σχήμα και δομές που μου επέτρεψαν να καταλάβω τη λειτουργία τους.
Τις αποσυνέδεσα, βγήκα.
Στο δωμάτιο με τις μηχανές (εκτός από την υδραντλία και τη γεννήτρια που τις έχω ήδη αναφέρει) μπόρεσα ν' αναγνωρίσω:
α0 μια ομάδα πομπών ενέργειας, συνδεδεμένων με τον κύλινδρο στα πεδινά,
β) μια πάγια εγκατάσταση δεκτών, μηχανημάτων εγγραφής και μηχανών προβολής, συνδεδεμένων μ' ένα στρατηγικά τοποθετημένο δίκτυο συσκευών που λειτουργούν σ' ολόκληρο το νησί,
γ) τρεις φορητές συσκευές για αυτόνομες εγγραφές και προβολές.
Σε κάτι που φανταζόμουν πως ήταν η πιο σημαντική μηχανή και δεν ήταν παρά μια εργαλειοθήκη, βρήκα κάτι ημιτελή σχέδια που με ταλαιπώρησαν πολύ και δε με βοήθησαν σχεδόν καθόλου.
Η οξυδέρκεια που με βοήθησε τελικά, δεν ήρθε αμέσως. Προηγήθηκαν οι εξής δύο ψυχικές καταστάσεις:
1) η απόγνωση,
2) η συναίσθηση πως ήμουν ταυτόχρονα ο ηθοποιός κι ο θεατής. Με είχε κυριεύσει η αίσθηση πως ασφυκτιούσα σ' ένα υποβρύχιο, στα βάθη του ωκεανού, σε μια σκηνή. Γαλήνιος μπροστά στην εξαίσια πράξη μου, μπερδεμένος σαν ήρωας, έχασα χρόνο. Όταν βγήκα, είχε νυχτώσει, και δεν έβλεπα για να ψάξω για φαγώσιμες ρίζες.

Adolfo Bioy Casares, "Η Εφεύρεση του Μορέλ", Πατάκης 2004 (μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης)