αυτό θέλει ο Θεός

Κουμαντάριζε από τη σκιά, με σοφία θα μπορούσε να πει κανείς, μια και μέχρι τώρα στα όρια της περιοχής του όλα ήταν ισορροπημένα. Κομμουνιστές, κεντρώοι, δεξιοί, είχε ο καθένας ελεύθερα το καφενείο του, την πιάτσα του, το αλισβερίσι του, τους μικροκαβγάδες του, και η ζωή κυλούσε, η αγορά δούλευε και δεν μπερδευόταν ο ένας στα πόδια του άλλου. «Οι ιδέες και οι θεωρίες που δεν είναι για την κονόμα, είτε κόκκινες είτε μαύρες είτε μπλε», έλεγε, «είναι καλές μόνο για να γυμνάζεται η γκλάβα κάτω από το καύκαλο να παίζεις τρίλιζα και πικέτο, κι όχι για να βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου χωρίς κέρδος. Βέβαια, για να ‘χεις κέρδος πρέπει να ‘χεις πάντα το πάνω χέρι εσύ. Και πώς το κατορθώνεις αυτό; Με το να κόβεις σε μικρές ομάδες τους ανθρώπους, να τους αφήνεις να πιστεύουν άλλοι έτσι, άλλοι αλλιώς κι άλλοι παραλλιώς, για να μπορείς να τους κουλαντρίζεις. Κομμουνιστές, δεξιοί, χριστιανοί, παναθηναϊκοί, ολυμπιακοί, μόνο γι’ αυτό είναι χρήσιμες αυτές οι ιδέες, για να ‘χεις το κουμάντο εσύ και να τους κρατάς στο κουρμπέτι και μαζί και χώρια, για να τσουλάει η αγορά και να ‘χεις το ανάλογο κέρδος. Αυτό θέλει ο Θεός, το κέρδος, αλλιώς θα μας κρατούσε ακόμη στον παράδεισο, αιώνιους, αθάνατους, άφραγκους και απονήρευτους.

Θανάσης Σκρουμπέλος, «Μπλε Καστόρινα Παπούτσια», Τόπος 2007