σαν να στρατεύεις τον εαυτό σου στην υπηρεσία του εαυτού σου

Το ίδιο και οι ποιητές δηλαδή. Εγκαλούνται για εγκληματική αποσκίρτηση. Θεωρεί χρέος του να της χώσει καλά στο μυαλό πως το γράψιμο είναι σαν να στρατεύεις τον εαυτό σου στην υπηρεσία του εαυτού σου. Άρα, θέμα ηθικής μορφής. Οι ποιητές υπογράφουν μόνοι τους το ένταλμα της θανατικής καταδίκης τους κάθε που έβαζαν την υπογραφή τους. Έργο τους δεν ήταν τόσο η αυτο-έκφραση, όσο η αυτο-δημιουργία. Και το αποτέλεσμα; Ένα ψέμα. Κάθε ποίημα που έγραφαν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια μεταθανάτια πορδή. Ο μόχθος νεκρών, που μονάχα ένα κουφάρι θα μπορούσαν να γεννήσουν, κατ' εικόνα και ομοίωσή τους. Ο μόχθος τους ήταν εξευτελισμός και ξεπούλημα του στόχου της συγγραφικής τέχνης. Μόνο του ζωντανό στοιχείο; Πως του γουστάριζε η προσωπική του αποφορά. Πεπρωμένο του έργου τέχνης: να συλλαμβάνεται και να ολοκληρώνεται μέσα σε κενό χώρο. Έπρεπε να επιτελεί έναν προορισμό, όπως ας πούμε ένα δημιούργημα της μαγειρικής. Ποιος ο λόγος να φτιάξεις πουτίγκα δαμάσκηνο, εφόσον δεν την προορίζεις για φάγωμα; Διότι, εκτός από αυτο-δεσμευτικό, το γράψιμο είναι για να ενημερώνει, να διαφωτίζει, ίσως και να μεταμορφώνει. Μπορεί ο άνθρωπος να αποτελεί ένα ολίσθημα της λογικής, όμως παραμένει συντελεστής καθόλου ασήμαντος. Και οι άνθρωποι αυτοί ήσαν σχετικοί μόνο επειδή στάθηκαν οι ίδιοι μια σταθερή υπόμνηση του νοητικού προπλάσματος με το οποίο είχε να κάνει ο ποιητής. Κάθε λέξη που έγραψαν στάθηκε κι από ένα αμάρτημά τους.

Harold Pinter, "Οι Νάνοι", Καστανιώτης 2005 (μετάφραση Παύλος Μάτεσις)