το ίδιο κι η σκιά

Μου φαινόταν άσχημο που έφτανα στο χωριό έτσι βραδιάτικα, μονάχος, και το πρώτο που 'βλεπα ήταν το κοιμητήριο! Έμοιαζε σαν να μου το 'χε βάλει επίτηδες μπροστά μου η Θεία Πρόνοια, για να με κάνει να σκεφτώ τη ματαιότητα τούτου του κόσμου!
Η σκιά του κορμιού μου πήγαινε πάντα μπροστά, μακρουλή, θεόρατη, σαν φάντασμα, κολλημένη στο χώμα, άλλοτε ευθεία στο δρόμο κι άλλοτε να σκαρφαλώνει στο μαντρότοιχο του νεκροταφείου, σαν να 'θελε ν' ανασηκωθεί και να δει καλύτερα. Έτρεξα λίγο. Έτρεξε κι η σκιά. Σταμάτησα. Το ίδιο κι η σκιά. Κοίταξα τριγύρω. Δεν υπήρχε τίποτα να την καλύψει. Η σκιά μου έμελλε να με συνοδέψει βήμα προς βήμα μέχρι να φτάσω.

Camilo José Cela, "Η οικογένεια Πασκουάλ Ντουάρτε", Καστανιώτης 1989 (μετάφραση Ισμήνη Κανσή)