δεν είχαμε προκαθορισμένο δρομολόγιο

Τελείωσα τις απολυτήριες εξετάσεις μου στα τέλη του Ιουνίου του 1989 και, λίγο μετά, ξεκίνησα με δυο φίλους από το πανεπιστήμιο με το τρένο InterRail για το γύρο της Ευρώπης. Δεν είχαμε προκαθορισμένο δρομολόγιο ή την παραμικρή ιδέα για τις χώρες που θέλαμε να επισκεφτούμε. Συχνά καταλήγαμε να κοιμόμαστε σε τρένα που έκαναν νυχτερινά δρομολόγια, καθώς κινούμασταν διαμέσου διαφορετικών χωρών, σε διαφορετικές χρονικές ζώνες, χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτε περισσότερο, παρά να ταξιδέψουμε βράδυ από το Λονδίνο στο Μόναχο και μετά από λίγες μέρες να συνεχίσουμε στο Σάλτσμπουργκ και μετά στη Βιέννη, και ύστερα να προσπαθήσουμε να βρούμε ένα τρένο για την Πράγα. Μας σταμάτησαν στα σύνορα της Τσεχοσλοβακίας επειδή δεν είχαμε βίζα, οπότε τα παρατήσαμε και επιστρέψαμε στη Νίκαια. Εκεί δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το να ξαπλώνουμε στην παραλία με τα βότσαλα για λίγες μέρες, ενώ μέναμε σε ένα φτηνό ξενοδοχείο κοντά στην προκυμαία. Σε όλη τη διάρκεια αυτών των μακρινών ταξιδιών με το τρένο, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι θα έκανα στη συνέχεια της ζωής μου. Δεν είχα καμιά δουλειά στην οποία μπορούσα να επιστρέψω, τίποτα σταθερό, έτοιμο ή σχεδιασμένο. Όλα έμοιαζαν απεριόριστα ανοιχτά. Μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε. Ήταν πολύ καλύτερο να ζω με την πρόκληση του απρόσμενου σε αυτό που θα έκανα, σε αυτό που θα πήγαινα ή σε αυτό που θα μου συνέβαινε. Και δεν ήθελα την ευθύνη της ενήλικης ζωής. Ήθελα να καθυστερήσω το μέλλον, να το αφήσω να με περιμένει. Στην πραγματικότητα, ήθελα να συνεχίσω να ζω στο σπίτι, ως έφηβος, χωρίς ευθύνες, προφυλαγμένος από την ασπίδα των γονιών μου. Θα μπορούσα να είχα παραμείνει σε εκείνα τα τρένα για πολλούς ακόμα μήνες, να μείνω μέσα σε αυτά και απλά να εξακολουθώ να κινούμαι, στην επόμενη πόλη, σε μια καινούρια χώρα, μέσα σε μια νέα Ευρώπη, σε έναν κόσμο που άλλαζε, μέχρι να μου τελειώσουν τα χρήματα.

Jason Cowley, «Το Τελευταίο Παιχνίδι», Τόπος 2010 (μετάφραση Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)