Όχι, σοβαρά τώρα, η ευτυχία, αυτή η συγκεχυμένη κατάσταση, αυτή η ανέφικτη σύγκλιση των παραλλήλων της πέψης χωρίς καούρα και του ικανοποιημένου εγωισμού χωρίς τύψεις, εξακολουθεί να μοιάζει, για μένα που ανήκω στην οδυνηρή τάξη των θλιμμένων ανήσυχων που αναμένουν αιωνίως μια έκρηξη ή ένα θαύμα, ένα πράγμα τόσο αφηρημένο και περίεργο όσο η αθωότητα, η δικαιοσύνη, η τιμή, έννοιες μεγαλόσχημες, βαθιές και εντέλει κενές, που η οικογένεια, το σχολείο, η κατήχηση και το κράτος μου είχαν επιβάλει με επισημότητα για να με δαμάσουν καλύτερα, για να καταπνίξουν, αν μπορώ να το πω έτσι, ήδη απ' το αυγό κάθε επιθυμία για διαμαρτυρία και εξέγερση. Αυτό που απαιτούν οι άλλοι από εμάς, ξέρετε, είναι να μην τους αμφισβητούμε, να μην ταράζουμε τις μικροσκοπικές ζωούλες τους, καλαφατισμένες ενάντια στην απελπισία και την ελπίδα, να μη σπάσουμε τα ενυδρεία με τα βουβά τους ψάρια που πλέουν στο λιμνασμένο νερό της καθημερινότητας, φωτισμένης ξάφνου από την υπνοβατική λάμπα που ονομάζουμε αρετή και που αποτελείται απλώς, όταν την παρατηρήσουμε από κοντά, από τη χλιαρή απουσία φιλοδοξίας.
António Lobo Antunes, "Στου Διαόλου τη Μάνα", Πάπυρος 2008 (μετάφραση Αθηνά Ψυλλιά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου