Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν πως είναι η δουλειά ενός ανταποκριτή πρακτορείου ειδήσεων. Ο ανταποκριτής οφείλει να είναι μάρτυρας όλων των σημαντικών γεγονότων σε μια έκταση τριάντα εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων (η έκταση της Αφρικής), να γνωρίζει τι συμβαίνει συγχρόνως σε πενήντα χώρες της ηπείρου, τι συνέβαινε εκεί παλιότερα και τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, να γνωρίζει τουλάχιστον τις μισές από τις δύο χιλιάδες φυλές στις οποίες χωρίζεται ο πληθυσμός της Αφρικής, να απομνημονεύσει εκατοντάδες τεχνικές λεπτομέρειες του τύπου: η πιο σύντομη αεροπορική διαδρομή από το Ραμπάτ στο Λιλόνγκουε, η πιο εύκολη διαδρομή από την Ταμανράσετ στην Μομπάσα, που θα βγάλει βίζα για τις Κομόρες, σε ποια χώρα απαιτείται εμβόλιο κατά της χολέρας, ποιος είναι ο αριθμός του τέλεξ στο Γιαουντέ. Και επιπλέον -μάλλον όχι επιπλέον, αλλά πρωτίστως- πρέπει να σκέφτεται. Ναι, να σκέφτεται και ξανά να σκέφτεται. Απαιτείται επίσης ψυχική δύναμη και σωματική αντοχή. Διότι τι να την κάνει ο ανταποκριτής μας τη σκέψη άμα τον καταλάβει για μήνες η παραλυτική μελαγχολία και δε γράψει ούτε μια λέξη σε μια περίοδο που συμβαίνουν άκρως σημαντικά γεγονότα; Ή άμα πηγαίνει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο αντί να πηγαίνει από μέτωπο σε μέτωπο, από μια χώρα όπου έληξε ένα πραξικόπημα σε μιαν άλλη, όπου ένα άλλο πραξικόπημα μόλις αρχίζει; Δεν μπορεί επίσης να γίνει ανταποκριτής όποιος φοβάται τη μύγα τσε τσε, τη μαύρη κόμπρα, τους ελέφαντες, τους ανθρωποφάγους, να πίνει νερό από ποτάμια και ρυάκια και να τρώει τούρτα από ψημένα μυρμήγκια, όποιος τρέμει στην ιδέα της αμοιβάδας και των αφροδίσιων νοσημάτων, ότι θα τον ληστέψουν και θα τον δείρουν, όποιος μαζεύει λεφτά για να χτίσει στη χώρα του ένα σπιτάκι και δεν μπορεί να κοιμηθεί σε αφρικάνικη καλύβα. Καθώς και όποιος περιφρονεί τους ανθρώπους για τους οποίους γράφει.
Ryszard Kapuściński, "Ο Πόλεμος του Ποδοσφαίρου", Μεταίχμιο 2002 (μετάφραση Ζώγια Μαυροειδή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου