Πρέπει, προηγουμένως, να ξεκαθαρίσουμε ένα ζήτημα: Κανέναν, ειδικά στον ελληνορωμέικο τρόπο μας, δεν ενδιαφέρει, αν ο πλησίον του μαλάκας δηλώνει άθεος. Μαγκιά του. Από γενέσεως Λοξία, οι λοξίες βρίθουν μέσα στους κοινούς τόπους του τρόπου μας, κι οι κυνικοί, στωικοί, στοχαστές, αστόχαστοι κι αεριτζήδες βαρύγδουποι, πάνε σύννεφο κι η αθεια είναι κοινός αρχέγονος τόπος του τρόπου μας. Άλλωστε, το τε θείον δόξη... Το θείον, για μας είναι πάντοτε δόξη. Κατά τη δόξα μας, για τη δόξα μας, κατά την γνώμη μας, μας θυμίζει ο Θουκυδίδης. Άλλωστε κι ο Μακρυγιάννης δεν μας ξαναλέει, "με τις πολλές φωνές κάμαμεν τις συμφωνίες με τον άγιον"; Δηλαδή κι ο Αιγιάννης μέσα στην πιάτσα κι αυτός, έχει δοσοληψίες με τον ένθεο, τον άθεο και τον τρέχα-γύρευε. Στο περίπου μας κι ο Άγιος μας.
Κώστας Ζουράρις, "γελάς ελλάς αποφράς", Αρμός 1990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου