Απορώ με τ' ανθρώπινο σχήμα που το συνηθίζουμε και μας φαίνεται σταθερό. Ερωτώ, τι λογής είναι το κεφάλι, τα χέρια, το κορμί; Η όρθια στάση τι μπορεί να σημαίνει; Τι μπορώ να πω; Ποια μαρτυρία να δώσω; Καμιά ισχυρή μαρτυρία δεν βρίσκω. Που χρειάζεται να προχωρήσω; Σε ποιο βάθος πρέπει να κατέβω; Να συλλάβω τ' αληθινό νόημα, να βρω τη βάση, την εξήγηση που εγώ στέκουμαι όρθιος ενώ με ειδοποιεί για το μέλλον ο άλλος πλαγιασμένος παντοτινά. Είμαι υποχρεωμένος να κλείσω τα μάτια μου και να δω με τη μνήμη. Για ν' ανακαλύψω το σχήμα που έσβησε σταθερότερα, πρέπει να περιορίσω τις ανάγκες μου, να μείνω φτωχός περισσότερο για να θυμούμαι, να ξεδιψώ περισσότερο με τη δίψα παρά με το νερό που πίνεται στη βρύση. Σκύφτω μέσα στο λάκκο που τον έχουν σκάψει βαθύ. Που 'ναι ο θεμέλιος λίθος; Που υψώνεται, πολύεδρη οικοδομή, η ευρύτερη από το χώρο, η ακατάλυτη από το χρόνο; Διακρίνω μόνο πλήθος αναγκαίες απόψεις. Σκέφτουμαι. Συλλογιέμαι τον τρόπο που θα φύγω από τον καθημερινό δρόμο. Πως θα καθαριστώ από το ιδιωτικό μου συμφέρον που με βρωμίζει; Πως θα μπορέσω να δεχτώ τα λόγια που ξεπερνούν τις διαστάσεις από κάθε κτίσμα; Ράντισέ με ουρανέ με ύσσωπο για να καθαριστώ, να πλυθώ, ν' ασπρίσω περισσότερο από το χιόνι.
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, "Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση", Άγρα 1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου